Հարգելի բոլոր…
Երեկ գիշերը COVID-19 -ի իմ թեստը դրական արդյունք ցույց տվեց, որով պայմանավորված այժմ գտնվում եմ Կապանի Բժշկական Կենտրոնում։ Որևէ նշաններ չեմ ունեցել, ինքնազգացողությունս եղել և մնում է լավ ինչպես առաջ, այնպես էլ հիմա: Թեստը հանձնելու նախաձեռնությունը եղել է իմը և ընտանիքիսը, և թեստ հանձնելու ցանկությունս եղել է դեռ այն ժամանակվանից, երբ ժամանել եմ Կապան:

Ցանկությունս պայմանավորված չի եղել որևէ նշաններով, քանի որ վերջիններս, ինչպես նշեցի, երբևէ չեն եղել ու չկան նաև այսօր: Ցանկացել եմ թեստ հանձնել՝ ելնելով այն նկատառումից միայն, որ Հայաստան էի ժամանել ինքնաթիռային չվերթով:
Ես Հայաստան եմ ժամանել Գերմանիայից դեռ այն ժամանակ, երբ դեպքերը չէին հասցրել զարգացում ապրել այնտեղ:

Իտալիայի իմ քոլեջը փակվել էր դեռ փետրվարի քսաներեքին, երբ երկրի մարզերից մեկում ի հայտ էր եկել վարակի 1-ին դեպքերից: Ինձ 2 շաբաթով հյուրընկալել էր գերմանացի կուրսընկերուհիս: Հայաստանում եմ արդեն քսան օր: Կապան մտնելուս 1-ին իսկ պահից ընտանիքիս հետ խստորեն ինքնամեկուսացվել եմ: Ծնողներս չեն գնացել աշխատանքի, քույրս՝ դասի, արև տեսել եմ պատուհանից, ու այս ամենը նույնիսկ մինչև երկրում արտակարգ իրավիճակ հայտարարվելը:

Ընտանիքս ինքնամեկուսացած է մինչև հիմա: Այսօր ամբողջ օրվա ընթացքում ինձ են հասնում բազմաթիվ համաքաղաքացիների կողմից անհիմն ու անառողջ մեկնաբանություններ։ Ինքս թեստի դրական պատասխանից մեծ անակնկալի եմ եկել, որովհետև արդեն Հայաստանում եմ բավականին երկար ժամանակ, ու նշաններ չեն եղել ո՛չ ինձ, ո՛չ ընտանիքիս անդամներից որևէ մեկի մոտ:

Այն կապանցիներին, ովքեր տանը երկար ժամանակ մնալուց պարապության են մատնվել ու փորձում են հետաքրքրացնել իրենց կյանքը՝ դրանում անտեղի և անհիմն պանիկա մտցնելով, խնդրում եմ զգույշ լինել իրենց ձևակերպումներում: Ես ու իմ ընտանիքը ոչ ոքի հետ չենք շփվել, ուստի մենք արել ենք մեզնից կախված առավելագույնը՝ որևէ վարակի հավանական ցանկացած տարածում կանխելու համար:

Կապան գալուց հետո չեմ այցելել անգամ ինձ ամենահարազատ մարդկանց: Ընկերուհիներիս հետ շփվել եմ տեսազանգով: Նեղսրտել ու ձանձրացել եմ կարանտինից դեռ այն ժամանակվանից, երբ ձեզնից շատերը շարունակում էին բնականոն կերպով աշխատանքի գնալ:
Հիմա ընտանիքիս հետ նույն քաղաքում եմ, սակայն շարունակում եմ նրանց հետ շփվել տեսազանգով էնպես, ոնց Իտալիայում եղած ժամանակ: Մեր քոլեջը փակվել է մինչեւ տարվա վերջ, ու մենք չենք հասցրել անգամ ավարտական միջոցառում ունենալ ու ստանալ մեր դիպլոմները: Ես չեմ հասցրել գրկել ու հաջողություն ասել իմ էն ընկերներին, որոնք վերջին երկու տարիներին ինձ օտարության մեջ տուն են դարձել: Ու հիմա ես հիվանդանոցում մենակ եմ՝ բոլորի հետ առավելագույնը տեսազանգով շփվելու ու պատուհանի ապակուց միայն մարդ տեսնելու հնարավորությամբ:

Ասածս ի՞նչ է: Էսքան բանի մեջ ձեր անհիմն ու կեղծ հայտարարությունները ավելի զզվելի են, քան կլինեին, եթե ես հիմա գտնվեի նորմալ պայմաններում: Ես չեմ էս վիրուսն իմ օրգանիզմ մտցրել ու պարտավոր չեմ որևէ մեկի մոտ արդարանալ նրա համար, ինչը բոլորիցդ շատ տխուր է իմ ու ընտանիքիս համար:

Մինչև օրս բոլոր հետաքրքրասերների հղած հարցերին պատասխանել եմ հնարավորինս բարեհամբույր կերպով՝ քաջ գիտակցելով, որ յուրաքանչյուրն իրավունք ունի մտահոգվելու սեփական անվտանգության ու առողջության համար: Բայց որքանով որ ես եմ հասկանում ձեզ ու ձեր մտահոգությունները, այդքանի կեսով գոնե կառավարեք ձեր անզուսպ ու տհաս մարդուն բնորոշ պահվածքը:
Ես մարդ եմ, ով էս վերջին մի ամսվա ընթացքում քիչ բանի միջով չի անցել: Ու իմ պահանջը արդարացված է այնքանով, որ ես ձեզ իրավունք չեմ վերապահում՝ իմ հասցեին անպատասխանատու և անհիմն որևէ հայտարարություն անելու:

Շնորհակալություն բոլոր նրանց, ովքեր սրտանց անհանգստացել ու անհանգստանում են ինձ համար: Ովքեր հեռախոսս մի րոպե ազատ չեն թողնում, որ ես օրվա ու մենակության գաղջությունից չգժվեմ: Ովքեր շարունակում են մնալ նրբանկատ ու բարեկիրթ ոչ նրա համար, որ ձևն է էդպես, այլ որովհետև էսպիսինն է նրանց էությունը:

Էստեղ՝ հիվանդանոցում, ինձ շատ լավ են վերաբերում: Դռան այն կողմից պարբերաբար հարցնում են տրամադրությունիցս, ինքնազգացողությունիցս: Պետությունը տրամադրում է նաև սնունդ:
Լավ եմ, ժպտում եմ, ուրախ եմ…Էս օրերը անցնելու են, ու ինքներդ ձեր առաջ վստահ եղեք, որ մարդ եք ոչ միայն ֆիզիկական կառուցվածքով, այլ նաև սրտով ու հոգով… Առողջ եղեք ու տանը մնացեք…)) Սիրով ու հավատով՝ Արևին կարոտ Անահիտ: