Արմեն Մարտիրոսյանը գրում է․
Էն, որ երեխան մի բան է դեմքին դնում ու ծնողներին ասում՝ ծիկ, գիտեք երևի։ Հիմա էս միշիկները, վանեցյանները, դաշնակներն ու հանրապետականները եւ իրենց պնակալեզները այսօր ամեն մեկը իր դիմակն է հագնում ու սկսում է էնպես խոսել, ոնց որ կույս լինի, այլ ոչ բատալյոն սպասարկող պո*նիկ։
Տղերք, մեզ ինչի տեղ եք դրել։ Էդ իշխանությունը կարող է՞ իշխանության մեջ ու էս խառը գործերի մեջ հիշողությունը կորցրած լինի կամ թավշյա տրամաբանությամբ ձեզ շփոթի ու ընդունի աշխատանքի կամ ձեզ հետ հանրային խորհուրդ, վանեցյան-վանեցյան կամ միշիկ-միշիկ խաղերից խաղա։
Բայց մենք՝ Հայաստանի քաղաքացիներս, ձեզնից յուրաքանչյուրի մասին տեղյակ ենք ու երբեք չենք մոռանալու, որ դուք պառկում էիք և՛ Վազգեն Սարգսյանի, և՛ Սերժ Սարգսյանի, և՛ Վիգեն Սարգսյանի տակ, հա՛, Տիգրան Սարգսյանին մոռացա։ Այ սարգսյանահղիներ, հերիք չի՞ կապիկություն անեք։
Ի՞նչ օրակարգ կուսակցություն, ի՞նչ հայրենիք կուսակցություն, արա։ Արա դուք որ օրվա իրավապաշտպանն եք, արա դուք չեք հասկանո՞ւմ, որ ամեն տեղ, որտեղ դուք կաք, բոլոր հասկացությունները արժեզրկվում են։ Եթե դուք իրավապաշտպան եք, ապա Սախարովն ու Բոնները ինչ են, Վացլավ Հավելն ու Մանդելան ինչ են։ Արա հերիք չի՞ փչացնեք ամեն ինչ։
Հերիք չի՞ հայոց լեզուն վարի տաք։ Բարեփոխում բառը վարի տվիք, բարգավաճ բառը վարի տվիք, անվտանգություն բառը, առաջընթացը, արդարությունը։ Հիմա էլ հասել եք քաղբանտարկյալին ու իրավապաշտպանին, այ ձեր իրավը պաշտպանեմ։