Հովհաննես Գալստյանն իր ֆեյսբուքյան էջում կատարել է հետևյալ գրառումը. «Թեման, որին ուզում եմ անդրադառնալ ՝ցավոտ է : Շատերը չեն փորձի գրել մի թեմայի վերաբերյալ, համոզված լինելով, որ գրառումից հետո կհայտնվի քննադատությունների առանցքում, սակայպ ՖԲ-ում գտնվելու Տաս տարիների ընթացքում
երբեք չեմ վա խեցել քննադատություններից ու այդ պատճառով որոշեցի գրել՝ Արցախյան պատ երազմի սկսման օրերին ոչ ոքիս մտքով չի էլ անցել, որ մի օր մեր արածը կարող է գնահատվել՝ առավել ևս պարգևատրվել պետական մակարդակով: 1993-1994 թվականներին երկիրը ավելի հետևողական եղավ այս հարցերի մեջ ու ստեղծվեցին
պետական ու գերատեսչական մեդալներ և շքանշաններ: 1-ին պարգևատրվողները հիմնականում հերոսաբար զո հված ազատամար տիկներն էին: Հետագայում պարգևատրվողների ցուցակների մեջ հայտնվում էին նաև մարդիկ, ովքեր միայն որսորդական հրացանների ժամանակներում մի անգամ էին եղել սահմաններում ու այդ առիթը օգտագործելով հայտնվել էին դա տախազության,
ոստիկանության , քաղաքապետարանների և թաղապետարանների Ու հատկապես մաքսայինի ու շուկաների ղեկավարության բարձր պաշտոններում, իսկ պատ երազմի հազարավոր իրական մասնակիցներ մինչև վերջ էլ անտեսված մնացին: Հետո եկավ Մանվելը ու մանվելիզմի դարաշրջանը ու մեդալները բաժանվում էին նույնիսկ
մեքենաների բարդաչոքներից: Մանվելն էր որոշում կայացնում, թե ում ներկայացնի պարգևի, ում՝ ոչ: Սերժաքոչարյանական ժամանակաշրջանում ազատամարտիկներին անգամ բաժանում էին մերոնցականների ու օտարների և պարգևատրումների ժամանակ <<մերոնցականներին>> հասնում էր ամեն բան, իսկ <<օտարներին՝>> ոչինչ: Կային ժամանակներ, երբ իշխանական
պատգամավորներից շատերի կենսագրությունների մեջ բացակայում էր 1990-94 թվականների մասը, սակայն Մանվելի ու սերժաքոչարյանական իշխանությունների թեթև ձեռքով շատերը մի գիշերում եղան պատ երազմի մասնակիցներ, իսկ ում չէին դարձրել մասնակից, գոնե սնունդ կամ զենք մատակարարող էին գրել: Իսկ Սերժիկի իշխանության ընթացքում մեդալները
արդեն ոչ թե տալիս էին, այլ ցփ նում: ԵՎ այսպես, բոլորիս աչքերի առաջ խեղաթյուրվում էր պատմությունը: ԻՍԿ ԻՍԿԱԿԱՆ ՄԱՍՆԱԿԻՑՆԵՐԻՑ ՇԱՏԵՐԸ ԱՅԴՊԵՍ ԷԼ ՄՆՈՒՄ ԷԻՆ ԱՆՏԵՍՎԱԾ:
Հ.Գ. Չխփեք, ՍԱԿԱՅՆ պիտի ասեմ՝ Երեկ իմացա , որ Տավուշյան դեպքերի շատ մասնակիցների ներկայացրել են պետական պшրգևների: ՈՒրախալի
է , որ պարգևատրման են ներկայացվում մшր տական գործողությունների իրական մասնակիցները: Սակայն երբ տեսա պարգևատրվողների թիվն ու տրվող մեդալների տեսակը, պարզապես չկարողացա չանդրադառնալ այս հարցին: Շատ բարձր գնահատելով Տավուշում մար տական գործողություններին մասնակցած բոլոր զինծառայողների Ու հրամանատարների
կատարածը ու ոչ մի անգամ չցանկանալով նսե մացնել նրանց հերոսությունը, Պետք է ասեմ՝ Տավուշի գործողության այդպիսի գործողություններ Արցախյան պատ երազմի ընթացքում եղել են հարյուրավոր, եթե ոչ հազարավոր անգամներ, սակայն այդպիսի գործողությունների մասնակիցները շատ
ժամանակ կամ չեն պարգևատրվել <<ՄԱՐՏԱԿԱՆ ԽԱՉ>> շքանշանով, կամ պարգևատրվել են եզակի մարդիկ՝ հիմնականում զո հվածները: Երեկ նայում եմ <<ՄԱՐ ՏԱԿԱՆ ԽԱՉ>> 1-ին և 2-րդ աստիճանի շքանշաններով պարգևատրվողների թվին՝ 70-ից ավելի ու մտածում, որ Անգամ Սերժիկի մեդալացփնոցիների ժամանակ այդպիսի բան չի
եղել: Վստահ կարող եմ ասել, որ Արցախյան պատ երազմին ծայրից-ծայր մասնակցած շատ գնդերի մեջ <<ՄԱՐՏԱԿԱՆ ԽԱՉ>> ստացած 70 հոգի չի գտնվի: Ես գտնում եմ, որ շատերին կարելի էի պարգևшտրել ավելի համեստ մեդալներով՝ ՉԱՐԺԵԶՐԿԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ ՆԱԽՈՐԴ ԱՐԺԱՆԱՎՈՐՆԵՐԻ ՍՏԱՑԱԾ ՊԱՐԳԵՎՆԵՐԸ: Այժմ կարող եք խփ ել…»