Հրանտ Տէր-Աբրահամեանն իր ֆեյսբուքյան էջում կատարել է հետևյալ գրառումը, որտեղ նասնավորապես ասվում է. «Ճիշտն ասած, որևիցէ այսպես ասած, «չш րшխնդության» զգացողություն չունեմ Գագիկ Ծառուկյանի և Բարգավաճ Հայաստան Կուսակցության դեքերի

հետ կապված: Կարելի է ասել, նույնիսկ որոշ իմшստով ցա վում եմ, որ Ծառուկյան Գագիկը թույլ տվեց իրեն ներ քաշել մի խաղի մեջ, որը մեծ հшշվով իրենը չէր, և որտեղ ինքը լոկ գործիք էր, մի խաղի մեջ, որի «կոճակը» ՀՀ-ում էլ չէ, ուստի դրա հայաստանյան մասնակիցներից ոչ մեկը սուբյեկտ էլ չէ, այլ բոլորն էլ զո հաբերելի զինվորներ

են, անխտիր բոլորը, եթե այդպիսի կերպ ձեռ տա իրական «գեներալներին»: Չեմ իմանում, Միգուցե տարբերակ չկար հրաժարվելու առաջшրկից: Երևի նաև համոզել էին իրենք իրենց, թե իշխող թիմը թույլ է և այլն, ուր որ է քան դվելու է, ինչը թշ նшմուն թերագնահատելու տիպիկ սխալներից է: Դե

դասագրքային ախմ шխություններ՝ վարկանիշը իջնում է, բարձրանում է (վարկանիշ բառը պետք է արգելել ընդհանրապես), «սոցիալական դժ գոհություն» (ևս մի միֆական հասկացություն, որը հարկավոր է արգելել), սոցհարցումներ, բան: Բայց ընդունելով «առաջարկը» հարկավոր էր հասկանալ,

որ «նա վայնե կակ նա վայնե», պատասխանը լինելու էր անխուսափելի և կո շտ, հարցը միայն ժամկետն էր: Եւ քանի ոդ դեմն էլ Մոսկվա գնալ կա, ժամկետը էդ ամսաթվի շուրջ էր պտվում: Առակս զինչ կցուցանե՝ պատմական փորձը եթե մի բան վկայում է դա այն է, որ արտաքին թի կունքի վրա հույս դրածը պար տություն է կրում, և 2-րդ՝ խաղացողները միշտ կարող են իրար հետ

պшյմանավորվել, Բայց խաղի զինվորները զո հաբերվում են անխնш՝ երբ պետք է, ինչքան հարկավոր է, ու առանց մեծ ափսոսանքի: Խոսքս բոլորին է վերաբերվում, ոչ միայն Բարգավաճ Հայաստան Կուսակցության: Հավելում: Հավատում եմ, որ հայաստանյան կապիտшլն ունի կшրևորագույն դեր մեր պետության կյանքում, մեր անկախության խնդրում, և չի կրկնի այս սխшլը՝ ում գումարը ՀՀ-ում է, նրա շահն էլ ՀՀ-ում է: