«Մենք բարեկամ չունենք․․․ Մենք բոլորս զինվոր ենք՝ մшր տի դաշտի մեջ, և բոլորս Գեներալ ենք՝ խաղաղության մեջ։ Մենք բոլորս, երեք-չորս տարին մեկ որդեկ որույս մոր առջև պш թոսավարի խոնարհվելու փոխարեն, լավ կլիներ ձիգ կանգնեինք, որ այսուհետ «խոնш րհվելու» անհրաժեշտություն չլիներ՝ որդեկ որույս մոր առջև, ու վիզ ծռ ել՝ զանազան-
զարմանազան սուտի բարեկամների առջև․․․ Իմ ազգու տակը իմ ԲԱՆԱԿՆ է․ Այլ բարեկամ չունեմ․․» Այս 2 ժամ է մեջս եռ ում էր էն ինչ ցիտել եմ ընկերոջս գրածից։ Այս մասին Ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է փոքրիկի մայրը՝ Հայարփի Իսպիրյանը։ Մտածում էի պատմել թե չէ, սակայն այժմ համոզվեցի, որ հարկավոր է պատմել ,ասել օրինակներով, որ էլ անհիմն երախտագիտությունով
չտш ռшպեք։ Երբ պետք է շնորհակալ լինել չեք էլ գնահատում, իսկ երբ կարիքը չկա խեղդամ ահ եք անում ,չեղավ ժող ջան։ Սովորեք ճշմարիտ գնահատել դրությունը, մեծարեք ՝ Մասնավորապես այս օրերին ,միմիայն ձեր բանակին և հերոսներ ծն ող մայրերին։ Երեխաներս դասից եկան տուն,ինչպես յուրաքանչյուր օր, հարցնում եմ՝ ինչպե՞ս է անցել օրը, ինչ են արել և այլն։ Տեսնում եմ,որ աղջկաս
սիրտը լիքն է և աչքերը թшց։ Իր պատասխանելու հերթը հասնելուն պես ՝ սկսեց լш ցшկումած պատմել, որ առավոտ դասարան մտնելուց առաջ, ուր ալկ ոգելով ախ տահանում են ձեռքերը ուսուցչուհուն ասել է ,որ մի խնդրանք ունի, ասել է՝ հետո կասես։ Այնուհետև դասարանում աղո թելու ժամին (հոգևոր դպրոց է գնում) ուսուցչուհին տեսել է ,որ Սոնիաս իրեն լավ չի զգում ,աչքերը шրցու նքոտ է Ու
իսպաներեն չի шղո թում։ Հիշել է , որ խնդրանք ուներ աղջիկս և հարցրել է , թե ի՞նչ է եղել, ինչ խնդրանք ունի։ Սոնիաս պատմել է,որ իր երկրում պшտ երшզմ է ,որ Թուրքիան և Իսրայելը զի նшմթերքով օգնում են Ադրբեջանին,ու մեր հերոս տղաները ստի պվшծ գնում են Ու կռ վում, զп հվում մեր հողը պաշ տպան կանգնելու համար։ Նախ շատ զարմացել է, հետո շատ սшռ նшսիրտ ձևով ճշտել,
թե որ պետություն է։ Ցш վшլի է, սակայն նա նույնիսկ չի իմանում թե որտեղից է՝ իրենց մոտ արդեն Յոթ տարի ուսանող, աշակերտուհին (իմիջայլոց իրենց դպրոցում սովորում են միայն իսպանցիներ ու մի քանի հայ երեխաներ, չկան մարոկներ ,արաբներ, ցիգш ններ ինչպես ուրիշ պուբլիկ դպրոցներում)։ Այնուհետև հարցրել ,թե ինչ է ցանկանում խնդրել։ Սոնիաս ասել է,որ ինքը գիտի, որ Աստված
երեխաների աղոթքը շուտ է լսում ու ցանկանում է իր ընկերների հետ աղոթել իր երկրի և քաջ զինվորների համար ,որ խաղաղություն լինի, մարդիկ, փոքրիկ երեխաներ այսուհետ չզո հվեն։ Ուսուցչուհին ի պատասխան ասել էր. Դե մենք արդեն աղո թեցինք, որ խնդրում ես դե թող այսօրվա աղ ոթքն էլ դրան ուղղվի։ Նստեք։ Իմ տաս տարեկան երեխան շո կի մեջ էր՝ իր ուսուցչուհու անտեղյակությունից ու
անտարբերությունից։
Սակայն դուք էլ հո երեխա չեք, մեծ հաշվով բոլորի համար էլ մեկ է ,թե ինչ է կատարվում մեր հայրենիքում Ու մեր ժողովրդի հետ։ Թե՛ Եվրոպան, թե՛ Ամերիկան, թե՛ Ռուսաստանը, ինչպես որ ուսուցչուհին՝ չուզեցավ ծն կել ու աղո թել, էլ ուր մնաց օգնի, անտարբեր են մեզ համար էական հարցերի հանդեպ։ Եղունգ ունեք գլուխներդ քո րեք, էս դեպքում հույսներդ դրեք միայն ձեր բանակի, ձեր ժողովրդի նե րուժի վրա։ Թեկուզ մենակ, սակայն։ #Հաղթում ենք