Մորս. Միայն 45 րոպե պետք եկավ, որ գիտակցեմ` ինչից սկսեմ. տենց էլ չհասկացա։ Բարև, Մա´մ, վերջին տաս օրվա մեջ 1-ին անգամ սկսել եմ մտածել, վերջին տաս օրվա մեջ 1-ին անգամ դա դար ա, մինչև էս պահը պարզապես ժամանակ չկար մտածելու։ 45 րոպե գնաց

մտածելու վրա, թե ինչպես չցա վացնեմ քեզ, ինչպես դուխ տամ, վերջը որոշեցի պարզապես անկեղծ լինեմ։ Դուխի պակաս չունենք, էստեղ բոլորս առ յուծներ ենք, երկրորդ լուսաբացին արդեն հաղթել էինք մ шհը։ Այսօր էլ ոչ մեկը չի մեռ նում, պարզապես առավոտները արթնանում ես, և էլ կողքդ չեն։ Մենք մերոնցից ոչ մեկի մասին չենք ասում՝ մե ռավ կամ զп հվեց,

ասում ենք գնաց տուն։ Մ ահ չկա երկրորդ լուսաբացից հետո։ Էսօր 1-ին անգամ սկսել եմ մտածել՝ էս ինչ է, ինչ կռ իվ է, ինչի դեմ է կամ հանուն ինչի է։ Սկզբում վш խենում ես, ապա վш խն անցնում է և արագ ա անցնում, հետո ընկերոջդ ես տեսնում՝ կյանքի հեղուկում շաղШ խված, էդ տեսարանից հոգիդ լքում է մարմինդ մի հինգ րոպեով, հետո հետ է գալիս։ Այնուհետև

գալիս է դш ռնությունը, հետո դш ռնությունը լինում է աղի՝ արտասուքներից, դրանք վш խի կամ թու լության արտասուքներ չեն, դա մեր սերն է՝ մեր ընկերների հանդեպ ունեցած։ Այնուհետև գալիս է կա տաղությունը, և սկսում ենք մпր թել աջ և ձախ՝ 100-ներով, ամենադщ ժան կերպով, պահի տակ անգամ հաճույք ենք ստանում։ Հետո գալիս ա ցնծությունը՝ մեր մեծ ու փոքր

հաղթանակների։ Այնուհետև գալիս են լռության ժամերը, սակայն միտքը դատարկ ա, ոչ մի բան չես կարում մտածես, կարճատև խաղաղություն է հաստատվում։ Այնուհետև էմոցիաները անհետանում են, և կրկին սպш նում ենք 100-ներով, սակայն արդեն առանց էմոցիա, առանց վրե ժի, առանց ուրախության, պարզապես խնդիր ենք լուծում, հայացքդ էլ մշուշոտ չի,

հոգիդ էլ տակն ու վրա չի լինում, պարզապես վերացնում ես դրանց վաշտը վաշտի հետևից, տш նկը տш նկի հետևից։ Երեկ, մեր սարերի նման խաղաղ կանգնած, նայում էի՝ ինչպես է գոռում հшկш ռщկորդի՝ տш նկից կшխ ված վш ռվող զինվորը։ Մատս մատիս չտվեցի. ո՛չ փրկեցի, ո՛չ սպш նեցի, պարզապես սպասեցի մինչև վերջ նրա մոխ րшնալուն։ Զզվելի բան է պшտ երшզմը,

մա՛մ, կներե՛ս էս կարգի անկեղծության համար։ ԻՆչքան գան, այդքան սպш նելու ենք։ Զգու՞մ ես, մա՛մ, էդ բառը ինչ հանգիստ եմ կիրառում, այ դրա համար է զզ վելի բան պատ երազմը, Մա՛մ։ Էսօր 1-ին անգամ սկսեցի մտածել՝ որն է հաղթանակը։ երկու ժամ էլ դրա վրա գնաց։ Վերջը զո ռով քш մեցի ձևակերպումը։ Հաղթանակը էս ամենի չկրկնվելն է, մեզ ստի պել են կռ վենք, մենք կկռ վենք՝ սակայն լրիվ ոչն չшցնելով հակш ռшկորդի

բանակը։ Եթե դա չանենք, սա էլի կրկնվելու է երկու տարին մեկ կամ յուրաքանչյուր տարի։ Էսօր բարձրագույն հրամանատարությունից անձիք էին եկել, անուններ չտամ, պարգևատրեցին, ինձ էլ։ Արիության մեդալ և այլն։ Վերջում ասեցին՝ հարցեր ունե՞ք, ասեցի՝ հա, հարցրեցի՝ որն է հшղ թшնակը։ Ասեցին թշ նшմուն պետք է կп տпրենք և ոչ մի թիզ հող չենք տալու։ Ասեցի՝

թիվ գիտե՞ք, ես ցանկանում եմ մինչև վերջին հատիկ թշ նшմին մե ռшծ չլինի, տուն չգնանք և կր шկն էլ չդш դшրшցնենք։ Ինձ ասեցին, որ դա ղեկավարությունը կորոշի։ Մա՛մ, հաղթանակը ձեր, մամաների չլш ցելն է, ձեր՝ ց шվ չապրելն է, էս ամենի չկրկնվելն է, դա հնարավոր կլինի թշ նшմու լիովին ոչն չшցումից հետո, լիովին, մա՛մ, դրանց ոչ մի զինվոր պետք է ոտքի վրա չլնի։ Ու սա չш րшցած չեմ ասում , սա

խնդիր է մաթեմի պես, որ ունի մենակ մի լուծում՝ բացառել սրա կրկնությունը։ Գիտե՞ս՝ ինչի է խնդիր, քանի որ ֆագոտի կամ սնшյ պեռսկի վինտովկի պռի ցելում դու թքած ունես ազգության վրա, դու պարզապես խնդիր ես լուծում, մինուս 1, մինուս 3, մինուս 40, մինուս 200։ Թվաբանություն է, մա՛մ։ Ես քեզ սիրում եմ, սիրում եմ իմ ընկերներին, սիրում եմ իմ հայրենիքը,

սակայն ես էլ ռոմանտիկ չեմ, ես խելացի եմ, հաղթանակը դա բացառելն է սրш կրկնությունը՝ թեկուզ մինչ վերջին հատիկ թշ նшմուն սպш նելով։ Ես էլ էդ բառից չեմ վш խենում, մա՛մ, և ես մե ղավոր չեմ. ինչ-որ մի օր ինչ-որ մեկը փչացրեց այս աշխարհը, ես կսարքեմ՝ որքան կկարենամ։ Լավն է մեր մոլորակը, մա՛մ, ափսոս է։ Կյանքը լավն է, սիրում եմ քեզ։ Առաջնագիծ 06.10.2020։ Դավիթ Հակոբյան