Մ՛ի անցիր կարդա…շատ ժամանակ չի տանելու… -Իսկ դու’ գիտե՞ս ինչի՞ց է ծնվում կարոտը, կա՛մ քո պատկերացումով որ՞ն է կարոտը: -Ի՛մ պատկերացմամբ կարոտը Հեռավորությունից է ծնվում: -Իսկ
կցանկանաս իմանալ ո՞վ է այդ կարոտի երաշխիքը: -Կասեմ: Կարոտի երաշխիքը Հայոց բանակի հպարտ Զինվորն է: Եթե գեթ մե՛կ օր իրական նայես կյանքին, ապա կհամոզվե՛ս, որ ցանկացած աչքեր չե՛ն որոնք կարոտ են արտացոլում,
կհամոզվե՛ս, որ կա ժպի՛տ, և այդ ժպիտի համար կարելի է արցունք կորցնել… կհամզվե՛ս, որ կան աչքեր, որին կարող ես սիրել անմնացորդ ու անշահախնդիր սիրով…կգիտակցե՛ս, որ կա մարդ, ով թեկուզ հարյուրավոր կիլոմետրերից քե՛զ մեծ ջերմություն
կտա, ով սիրտ՛դ կլցնի մեծ սիրով: կգիտակցե՛ս, որ կա մարդ ‘ ով քեզ ուժ կտա՛ պшյ քшրելու, որ հետ չմնաս ճանապարհին մո լորվшծ… Եվ վերջապես, կգիտակցես, չնայած չ՞է դու՛ Զինվորի հոգին չե՛ս կարող հասկանալ, և ոչ միայն Զինվորի հոգին,
այլ հենց Զինվորին:Գիտե՞ս ինչ՞ու, քանի որ դու երբե՛ք Զինվորի ոտքերով չե՛ս քայլել, նրա անցած դժվարություններով չե՛ս անցել, քո աչքերը չեն տեսել այն, ինչ հենց Զինվորի աչքերն են տեսել: Քո սիրտը չի զգացել, այն ամենը՝ ինչ Զինվորի սիրտն է զգացել… Զինվորի
սրտի չափ սիրտդ չի ցш վել, Զինվորի ձեռքերի չափ, ձեռքերդ չե՛ն սառչել: Դ՛ու կյանքում չես հասկանա Զինվորին… Կձևացնե՝ս, որ հասկանում ես, սակայն չ՞է, չես հասկանա… Չգիտե՞մ էսքանից հետո կհասկանա՛ս ինձ թե ոչ… այժմ գուցե մտածես
հեշտ եմ խոսում, չ՞է միայն քեզ թվում է, ամեն անգամ Զինվորի մասին խոսելիս հեշտ չէ, հոգիդ խառնվում է, ներաշխարհդ փլու զվում է…և դ՛ու դառնում ես այլ մարդ… Հ.Գ. Եթ՝ե չհավատացիր ասածիս, նայիր Զինվորի աչքերին, կտեսնե՛ս և կհամզվե՛ս որ ես չեմ սխալվում: Հեղինակ՝ Նաիրա Շաղոյան #Ն