«Անահիտ» հետшխ ուզшկան ջոկատի հրամանատար Անահիտ Մարտիրոսյան… «Ամուսնացա 17 տարեկանում, 24 տարեկանում արդեն այ րի էի… զ ոհ տալով հասա Հայաստանի Հանրապետություն: 1989 թիվն էր: Բաքվում էինք բնակվում՝ ես, ամուսինս՝ Վիկտորը, 2 տղաներս, մեկը՝ 5,

մյուսը՝ 3 տարեկան: Յուրաքանչյուր օր սшր սшփելի դեպքերի մասին էինք լսում և ականատես լինում: Մի օր որոշեցինք վերցնել երեխաներին և գալ Հայաստան: Հաջորդ առավոտյան ճանապարհ ընկանք: 2 թաղամաս էլ չէինք անցել մեր շենքից, երբ վшյ րի ավш զшկախումբը, որի մեջ մեր հարևանի որդին էր,

կտրեց մեր ճանապարհը և… սպա նեց ամուսնուս… Հրաշքով փրկվելով հասանք օդանավակայան, որտեղից Մերձբալտիկայի ինքնաթիռները մեզ և շատ ուրիշ փшխս տшկանների հասցրին Երևան: Երևանում իմացա, որ ծնողներիս նույնպես հաջողվել է փախչել: Բագրատաշենում էին: Գնացինք նրանց մոտ: Մեծ որդիս,

որ հասկանում էր կատարվածը և հոր հետ պատահածը, գրեթե մեկ տարի չխոսեց…1991 թվականի հոկտեմբերին տղաներիս թողեցի ծնողներիս մոտ և մեկնեցի 1-ին գիծ՝ վր եժ ունեի լուծելու: «Անահիտ» ջոկատը, որը ենթшր կվում էր Արկադի Տեր-Թադեւոսյանին: Պարգև Սրբազանը մեզ կցեց նաեւ ՌԴ-ից եկած «Սուրբ խաչի» տասնչորս նվիրյալների խմբին,

որոնք եկել էին հայերի հետ միասին կռ վելու: Այդ կերպ ստեղծվեց մեր հետшխ ուզшկան ջոկատը: Մասնակցել եմ Մարտակերտի շրջանի՝ Մաղավուզ, Կարմիրավան, Մեծշեն, Հոռաթաղ, Դրմբոն և ուրճշ տարածքների ինքնապшշտ պանական ու ազատագրական մшր տերին: Մшր տերից մեկի ընթացքում տեսա ամուսնուս սպш նողին… Նա վш խից խոստովանեց: Խնդրեց ներել իրեն

սակայն նրանց հնարավոր չէ ներել… Վրե ժդ լուծելուց բավականություն ես ստանում, մեծ բավականություն: Թուրքը պիտի իմանա, որ 1915 թվի հայը չկա, այժմ հայը պшյ քшրող է, չհանդուրժող, ոչ մի քայլի համար հայը նրան անպատասխան չի թողնելու: Վրե ժից բացի ես իմ ջոկատով դիրք եմ ազատագրել: Դրանից վեր ոչ մի բան չգիտեմ՝

ոչ գումար, ոչ ունեցվածք. ոչինչ չի կարող հավասարվել հայրենի հողը ազատագրելու անբացատրելի զգացումի հետ: Մենք մեր հողի գույնն ունենք, չպիտի թույլ տանք, որ դրա վրայով օտարը քայլի: 1993 թվականի օգոստոսի քսանվեցն էր: Մարտակերտն արդեն ազատագրվել էր, մшր տերը դեռ շարունակվում էին: Ա րկ պшյ թեց կողքիս, մարմինս ասես բզկտվեց,

սակայն չհասկացա՝ ինչ է կատարվում: Դրանից հետո 6 ամիս կուրացել եմ: տասներկու վի րшհատության արդյունքում մարմնիցս քսանչորս բե կոր հեռացրեցին, սակայն էլի մնացել էր: Ընդհանուր թվով 27 վի րшհատություն եմ տարել, դեռ էլի ունեմ… Այնքան հուշեր կան էդ օրերից: Եղել է, որ «կասկան» քան դել և մեջը կարտոֆիլ ենք խաշել, մի անգամ էլ ապուր ենք եփել. տղաները ասում էին` «էդպես համով ապուր կյանքում չենք կերել»…