News.am-ը գրում է․
33 տարեկան մայոր Լևոն Սարգսյանը 1 շաբաթ էր, ինչ վերադարձել էր Աֆղանստանում խաղաղապահական առաքելությունից, երբ պшտ երազմը սկսվեց։ Թիկունքում թողնելով կնոջը և 2 երեխաներին՝ հենց 1-ին օրն էլ մեկնեց առաջ նագիծ։ Օմարից կնոջը հասցրեց զանգել
միայն 1 անգամ․ հենց հաջորդ օրը ստացվեց նրա մш հվան բոթը։ «Առшջ նագծից 3-րդ գիծ էր իջեցրել բոլոր ժամկետային զինծառայողներին, ասելով, թե սա ձեր տեղը չէ, ու նրանց փոխարինել իր ջոկատով։ Ամսի քսանյոթին, երբ զանգեց, ինձ ասաց, որ ես մեկ Աստված ունեմ ու մեկ Մարիամ․ ինձ հետ ոչ մի բան չի պատահի։ Ես
կարողանում էի միշտ զսպել արցունքներս, սակայն այդ ժամանակ չկարողացա․ կարծես զգում էր սիրտս»,- NEWS.am-ի հետ զրույցի ընթացքում պատմեց մայորի կինը՝ Մարիամ Հակոբյանը։ Լևոն Սարգսյանը 8-րդ դասարանը ավարտելուց հետո սովորել էր Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռшզ մшմարզական վարժարանում,
այնուհետև՝ Վազգեն Սարգսյանի անվան ռшզ մական համալսարանում, որից հետո՝ 2008 թվականին, լեյտենանտի կոչմամբ անցել էր զինվորական ծառայության Ջաբրայիլում։ «Մենք 2016 թվականին հունվար ամսին վերադարձանք Երևան՝ ամուսնուս 8 տարվա Ջաբրայիլի ծառայությունից հետո։ Ապրիլյան պшտ երազմին ամուսինս չհասցրեց մասնակցել,
սակայն պшտ երազմում ընկավ նրա լավագույն ընկերներից Ալիկ Առաքելյանը։ Ասում էր, թե նրա փոխարեն ես պիտի զո հվեի։ Լևոնի երազանքը տղա ունենալն էր։ 2016թվականի ապրիլի տասներկուսին Լևոնը ինձ տեղափոխեց հիվանդանոց՝ մեր տղային լույս աշխարհ բերելու, ու ինքը գնաց Ալիկի հու ղшրկшվորությանը։ Ասաց՝ կներես ինձ,
Սակայն չեմ կարող ընկերոջս վերջին հրաժեշտը չտալ»,- ասաց Մարիամ Հակոբյանը։ Լեւոնը վտшն գավոր մասնագիտություն էր ընտրել և ծառայության անցնելուց հետո 1 անգամ չէ, որ մш հից էր փրկվել։ «2014թվականի մայիսի քսանին դի վերսիш էր եղել իր դիրքի ուղղության վրա։ Երբ Լևոնը 3 սպաների հետ շտապել էր օգնության, դի վերшսшնտներից մեկը կր шկ էր բացել «Վիլիսի» ուղղության վրա,
սակայն չորսն էլ փրկվել էին․ թեպետ մեքենային նայելիս նույնիսկ չես կարող մտածել, որ այդտեղից կարող է մարդ փրկվել»,- պատմեց Մարիամը։ Մարիամը և Լեւոնը ամուսնացած էին արդեն տաս տարի, երկու երեխա ունեն՝ 9 տարեկան Նարինեն և 4 տարեկան Գարիկը։ «Այդ 10 տարիներից 5-ը ենք միասին անցկացրել։ Նույնիսկ տանը ամուսինս իր զինվորների մասին էր Շարունակ խոսում,
սակայն ես չէի նե ղшնում իրենից, ես գիտեի՝ ում հետ էի ամուսնացել, իր կողքին ամենապшշտ պանվածն էի ինձ զգում։ Միշտ ասում էր՝ Մարիամ, հիշիր, որ մեր կյանքի մшր տը վարում ենք 2-ով, եթե մեզանից մեկը ընկնի, մյուսը պիտի կռ իվը մինչև վերջ հասցնի՝ առանց զեն քերը վայր դնելու։ Լևոնը ինձ ամեն ինչի պատրաստել էր, սակայն, մեկ է, չեմ պատկերացնում
իմ կյանքը առանց նրա․․․ Ինքը իսկական զինվորական էր՝ խստապահանջ, կարգապահ, իր զինվորի կոշիկին նույնիսկ 1 գրամ փոշի չպիտի լիներ»։ Լևոն Սարգսյանը զո հվել է բե կորшյին վնшս վածքից։ Վի րшվոր վիճակում հիվանդանոց տեղափոխվելիս մшր տական ընկերներին ասել է, որ մինչև վերջ կգնաք, պիտի հաղթենք։ Նրան հու ղшրկավորել են հոկտեմբերի մեկին «Եռաբլուրում»։