Հարություն Հայրապետյան 25 տարեկան…Կյանքով լի, ժպտերես Հարութը վաղ տարիքից երազում էր դառնալ զինվորական։ Հարութը ծնվել և մեծացել է ք. Ստեփանակերտում։ Հարութը կատակասեր, ընկերասեր, հայրենասեր էր։ Համալսարանում ամեն հարցում ակտիվ էր թէ՜ ուսման մեջ , թէ՜ տարբեր
միջոցառումներում։ Ընկերները աշխատասիրության համար նրան դիմում էին 《ПЧЁЛКА》։ Նա տարբեր թատերական միջոցառումներին էր մասնակցում։ Քաղաք Ստեփանակերտում կա 《БРОДЯЧАЯ СОБАКА》թատերական խմբակ, որտեղ էլի ակտիվ էր։
Հարութին նայելով
կարող էիր զգալ թե կյանքում ինչքան սիրելի պահեր կան, երազանքներով լի, ինչքան սեր և բարություն, ինչքան ջերմություն և հոգատարություն կար նրա մեջ։ Միշտ սիրում էր մարդկանց երջանկացնելը, նրանց երեսին ժպիտ պարգևել ։ Սիրում էր երգել, ասմունքել։ Նա
պայմանագրային զինծառայող էր վեց ամիս սովորել է Վազգեն Սարգսյանում։ Կռ վի ժամանակ կոչում տվեցին ՝ լետենանտ։ Հարութի զինվորները’ նույնիսկ հրամանատարությունը այնքան շատ էին սիրում նրան։ նրանք պատմում են. «Պատ երազմի ժամանակ ամեն հարցում օգնում էր անգամ մի քանի
անգամ կյանքեր է փրկել միշտ կատակներ էր անում որպեսզի տղաներ չհուսահատվեն։ Սկզբից Ֆիզուլիում էր, նահանջ տվին, սակայն հետ չգնացին ասելով պիտի՜ կռ վենք ու հաղթենք։ Օրեր անց նրանց շրջшփ ակեցին մի կերպ դուրս եկան այնտեղից։ Նոյեմբերի 2-ին տեղափոխեցին Մարտունի և նոյեմբերի 3֊ի լույս 4-ի գիշեր նա անմա հացավ։ Հեղինակ՝ Ալյոնա Հայրապետյան(Հերոսի քույրը)։