Դավիթ Աթայանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրառում է կատարել, որտեղ ասվում է. «Հետաքրքիր է, որ պшտ երազմը հաղթեինք ուրախանալու էիք չէ՞, այսինքն տոնելու էիք, այսինքն յուրաքանչյուրդ հաղթանակը վերագրելու էիք ձեզ, որպես ձեր
սեփական հաղթանակ, ձեր պետության, ձեր բանակի, հետո կռ վшծ տղաների /ու զո հված/, հետո պետության ղեկավարի հաղթանակ, գեներալիսիմուսների և այլն: Բա այսօր որ պարտվել ենք, ինչի՞ եք ամբողջը բարդում մեկի գլխին: Գիտե՛ք մի հոգեբանական բան կա, եթե ձեզ ինչ-որ մեկը
գովի, ասենք թե լավ, դրական բաներ ասի, դուք չեք նեղ վի, կընդունեք, այսինքն դրանով դուք կփորձեք լցնել ձեր դատարկ հատվածը, իսկ եթե այդ նույն մարդը ձեզ վատաբանի, վատ բաներ ասի, ապա դուք կնեղ վեք, այսինքն չեք ընդունի: Մառազմը գիտե՞ք ինչումն է, որ դա ասում է նույն
մարդը նույն ձեզ, ինչի՞ մեկի դեպքում ընդունում եք այդ անձի ասածը, իսկ մյուս դեպքում՝ ոչ, ի՞նչն է փոխվում, մարդը չի փոխվում, ասելիքն է փոխվում, իսկ ասելիքը ընդամենը չի լցնում ձեր դատարկությունը: Իմ միտքը այլ տեղ ա, այսինքն եթե ասողը նույն անձն է, ապա էն դրականը, որ
ասվել է, դուք դա միևնույն է չեք ընդունել, դուք դրանով փորձել եք լցնել ձեր դատարկությունը, դա հենց էգոն է: Իմ միտքը էն է, որ անգամ ձեր ցանկությունը վերացնել այդ վատաբանող անձին, որևիցէ կապ չունի ձեր ներքին դատարկության լցնելու հետ, դա արդեն шտ ելությունն է, էնքան
հեշտ բան ա դա, դժ վшրը առավոտ վեցին
արթնանալն է, ես վստահ եմ, որ Նիկոլից ավել բան պահանջողների 90 տոկոսը սկի իր մարմինը չի կարա վեր հանի անկողնուց առավոտ չորսին /լավ եմ անում փոխում եմ ժամերը/: Իմ միտքը էն էր, որ մենք այնքան մեծ կարծիքի ենք
մեր մասին: Այո Նիկոլը սխալներ Է արել շատ, թույլ ղեկավար ա, սակայն էն ինչ կատարվում է հիմա, դա մեր դարավոր դատարկությունն է, որ փորձում ենք լցնել… Էսքան մի բան, այ հիմա կարող մի ծանր բանով տաք իմ դատարկ գլխին՝ կարող է սխալվում եմ: Մոռացա ասեմ, որ մեզ ընդամենը կրթվել է պետք»։