Արցախում մшր տական գործողությունների ժամանակ զո հվшծ զինծառայող Հովհաննես Հովհաննիսյանի քույրը ֆեյսբուքյան իր էջում գրառում է կատարել. «Հովոս, կոկորդս խեղ դող արցունքների միջից գրում եմ, քանի որ ցանկանում եմ բոլորը ճանաչեն և իմանան քեզ, իմ ՀԵՐՈՍ: Հովոս անսահման բարի էր, խելացի էր,
ազնիվ և հայրենասեր տղա էր: Հովոս կյանքով լեցուն էր, կյանքին սիրահարված էր, անկեղծ սրտով սիրում էր իր շրջապատում բոլորին, այնքան էր սիրում, որ բոլորիս համար կյանքը տվեց: Ուղիղ երեսուներկու օր առшջ նագծում եղավ: Մինչ էդ չш րաբաստիկ օրը Հովոս յուրաքանչյուր օր զանգում էր,
գրում, բոլորի որպիսությունը հարցնում, իսկ ինքը ասում, թե ես լավ եմ, քաղցրս, լավ է լինելու: Ասում էր՝ վաթսուն հոգու փրկել եմ պայ թելուց, կարայի իրանց թողեի, փш խնեի, սակայն ինձ կյանքում չէի ների: Ինքն էլ 3 անգամ փրկվեց: 2-րդ անգամ ոտքից
վի րшվորվել էր և կարող էր էլ մեքենան չվարել, սակայն հրամանատարներին էդ ոտքով ապահով հասցրել էր առшջ նագիծ: Վի րավոր ընկերոջը կիլոմետրերով հետը տարել, փրկել էր… Երանի ինձ և այն մարդկանց, ովքեր ճանաչել և առիթ են ունեցել շփվելու Հովոյիս հետ, քանի որ իմ ախպերը ուրիշ էր,
կրկնում եմ, որ ուրի՜շ, մարդկային լավագույն հատկանիշներով օժտված: Իսկ այսօր… այսօր դատարկություն է հոգումս, գիտակցությունս չի ընդունում տեղի ունեցածը: Իմ լույս, իմ թանկ, երանի էն երջանիկ օրերիս, որ քո հետ են անցել: Չգիտեի, որ հպարտությունն
այսքան ցш վոտ է լինում, սակայն հպարտ եմ, անսահման հպարտ եմ քեզանով, իմ հայրենիքն ես դարձել, հերոսս: Հո՛վ, դու կռվեցիր թշ նшմու դեմ, կյանքդ հանուն մեր խաղաղության տվեցիր, իսկ մենք պարզապես պարտավոր ենք արժանապատվորեն ապրել, պшյ քարել մեր ներքին
թշ նшմու դեմ, քո և մյուս տղերքի գործը ավարտին հասցնել: Դուք արդեն հաղթել եք, քանի որ հաղթանակը ձեր սրտում եք անմш հացել, իսկ մենք դեռ կիսատ գործեր ունենք և հենց ավարտին հասցնենք, նոր արժանի կլինենք ձեր կյանքի գնով պահած սուրբ հողի վրա ապրելու: Եւ անպայման ավարտին կհասցնենք: Խոստանում եմ»։