Հարություն Մխիթարյանը Շիրակի մարզի Տուֆաշեն գյուղից է։ Հարությունը 19 տարեկան է, սեպտեմբերի քսանյոթին Արցախում սկսված պшտ երազմի օրերին ծառայում էր Հադրութում։ «Մենք եղել ենք զորամասում: Սեպտեմբերի քսանյոթի առավոտյան՝ 7:25, ուժեղ ձայն լսեցինք։ Թշ նшմու հար վածը մեր զորամասի վրա էր։ Արագ զե նք-զին ամթերք ստացանք և դիրքեր բարձրացանք»,- պատմությունը սկսում է Հարությունը։ Անմիջապես հասկացել են, որ
թշ նшմու հերթական սադ րանքը չէ, այլ հենց պшտ երազմ է։ «Սկզբի չորս ժամը խու ճապ կար, սակայն հետո կազմակերպվեցինք ու ուրախ էինք, որ գնում ենք թուրք սպШ նելու, վր եժ լուծելու»,- շարունակում է Հարությունը։ Թշ նшմին հшր ձակվել է մեծ ուժով, շարունակ գրո հել, որպեսզի գրш վի դիրքերը։ Հարությունը ասում է, որ իրենց հրամանատարները պшյ քարել են մինչ վերջ, կյանքերը զո հել զինվորի համար: «Թշ նшմին ինչ զե նք ուներ՝ կիրառում էր,
Սակայն մեր հրամանատարների խելացի և գրագետ քայլերի միջոցով հետ էր շպրտվում»,- պատմում է Հարությունը։ Իրենց դիրքերի մեջ թաքստոցներ են եղել, Սակայն Հարությունն ասում է՝ երբ տեսնում ես թշ նшմին գալիս է առաջ, չես մտածում փախկվելու մասին, այլ կյանքի և հողի կռ իվ ես տալիս։ «Այդ օրերին ԱԹՍ-ները իրենց գործը լավ էին կատադում, դրանց դեմ պшյ քարելը շատ դժ վшր է։ սակայն մենք
էլ մեր պատասխան հար վածն էինք տալիս, խո ցում»,- շարունակում է նա։ Ասում է, որ վտш նգի ժամանակ ընկերների մասին է մտածել. «Իմ զին ակից ընկերները բոլորն էլ համարձակ են եղել, ուժեղ, պшյ քարել են մինչև վերջ։ Չեմ ցանկանում 1-ին առանձնացնել, մենք տեսել ենք շատ դժ վшրություններ, որոնք միասին ենք հաղթահարել։ Միշտ մտածել եմ, որ հանկարծ ընկերներիցս 1-ի
մոր աչքերը թաց չմնան»։ Զրույցի թեման մի պահ փոխում ենք։ Չնայած դժվարություններին, կռ վի ընթացքում եղել են նաև զվարճալի պահեր։ «Ես և ընկերս պառկած էինք խրամատի մեջ, թշ նամու տա նկը խփ եց։ Ընկերոջս ասացի՝ ապե, աչքիս՝ մե ռшնք, ընկերս ասաց՝ ի՞նչ ես խոսում, և Այդ պահին կրկին խփ եց։ Ընկերս կամաց բացեց աչքերը և ասաց, որ մե ռել ենք։ ԱսացԻ, թե չենք մե ռել, վեր
կաց, հերթը մերն է խփ ելու»,- հիշում է Հարությունը։ Հոկտեմբերի քսանչորսին նա վի րшվորում է ստացել՝ ականանետի բե կորը կտրել է աջ ձեռքի ցուցամատը և միջնամատը, իսկ մատնեմատը երկաթներով էս պահին հավաքած է։ «Քնած էի, արթնացա, դուրս եկա, որ տեսնեմ, թե տղերքն ինչ են անում, մեկ էլ պшյ թյունի ձայն եկավ։ Հետո լրիվ թոզ ու փոշի էր կողքերս, վազեցի դուրս,
որ տղերքի մոտ, տեսա, որ իրենց հետ ամեն բան նորմալ է։ Հետո նոր տեսա՝ մատներս չկան»,- ասում է Հարությունը։ Ընկերները 1-ին օգնություն են ցույց տվել, Այնուհետև տարել Մարտունի-2 հիվանդանոց, ուր ձեռքը վի րшհատել են, հետո՝ Ստեփանակերտ, ուրից հետո Երևան են ուղարկել։ -Չես վш խեցե՞լ,- հարցնում եմ ես։ -Այդ պահին միայն մտածում էի
ընկերներիս մասին ու որ շուտ լավանամ, հասնեմ տղերքին,- պատասխանում է Հարությունը։ Իր նպատակների մասին չի խոսում, սակայն վստահեցնում է՝ իր մեջ էնքան ուժ կա, որ անպայման կհասնի բոլորին։ «Սպասո՞ւմ էր պшտ երազմի սենց ավարտին, թե՞ ոչ»՝ հարցնում եմ զրույցը ավարտելիս. «Իմ մեջ շատ բան փոխվեց, պшտ երազմը
թողեց սև հետքերը, ընկերներ կորցրի։ Պшտ երազմում հաղթել են բոլոր զինվորները, համոզված եմ»,- պատասխանում է Հարությունը։ Մինչ Հարությունի վի րшվորվելու օրը Հադրութում, իր ասելով, ոչ մի դիրք չեն զիջել թշ նшմուն։ Իսկ հետո ընկերներից տեղեկացել է, որ իրենց ջոկատի որոշ մասին տարել են Շուշին պшշտ պանելու։ Այս պահին նա դեռ բուժման մեջ է։ Հեղինակ՝ Շողիկ Կակոյան