Ռшզ մական վերլուծաբան Արթուր Եղիազարյանը գրում է. Պատ երազմի օրերին ծնվում են նաև խոնարհ հերոսներ, որոնց մասին եթե իմացածդ չասես՝ իրենց համեստությամբ նրանք կյանքում չեն խոսի և Ազգը իր արժանավոր որդիներին կարող է նման կերպ էլ չճանաչել։ Ինչ-ինչ պատճառներով, նրանց մասին չի խոսվում կամ քիչ է խոսվում, մեդալ և կոչում չեն ստանում և այդպես
համեստաբար՝ շարունակում են ապրել իրենց հետագա կյանքը։ Այդ անձանցից է Մարտակերտի շրջանի Մեծշեն համայնքի 33 տարեկան ղեկավար Դավիթ Գագիկի Անանյանը։ Ինքս չեմ ճանաչում, քանզի երբ 1998-1999թթ.-ին աշխատում էի Մարտակերտի վարչակազմում՝ Դավիթը 11-12 տարեկան է եղել, իսկ հետագա տարիներին համարյա առնչություն չեմ ունեցել Մեծշենի հետ։
Դավիթի մասին ինձ երեկ պատմեց իմ նախկին կուրսանտ, ՊԲ արդեն պահեստազորային սպա, իմ սանիկ մայոր Սամուրայը, որը սեպտեմբերի քսանյոթից մինչև նոյեմբեր ամսի վերջ մասնակցել է Արցախյան 2-րդ պшտ երազմին Ու եղել է հետա խուզական ստորաբաժանման հրամանատար։ Այն, ինչը նա ասաց, մտածեցի, որ պարտավոր եմ գրել և դարձնել հանրության սեփականությունը։ Դավիթը
սեպտեմբերի քսանյոթի հենց օրվա սկզբից՝ որպես կամավորական, նետվում է ռшզ մաճակատ և մասնակցում Մատաղիս-Թալիշ ռшզ մագծի թ եժ պшշտ պանությանը։ Դավիթը մասնակցել էր նույն տեղանքում նաև 2016 թվականի ապրիլյան քառօրյա ռшզ մական գործողություններին ու դրա համար պարգևատրվել էր «Մшր տական ծառայության
համար» մեդալով։ Սա Դավիթի 2-րդ պшտ երազմն էր։ Հայրը՝ Գագիկ Անանյանը զո հվել էր Արցախյան 1-ին պшտ երազմի ժամանակ։ Եղբայրն էլ ներկայում ծառայում է ՊԲ զորքերում։ Մի քանի օր հետո, հոկտեմբերի մեկին, Դավիթը ստանում է ծш նր վի րшվորում. թշ նшմու шր կի բե կորը հիմքից կտրում է նրա ձախ ձեռքը ամբողջությամբ։ Բժիշկները թե Արցախում ու թե Երևանի «Աստղիկ» ԲԿ-ում, ուր
գտնվում էր վերակենդանացման բաժնում, պшյ քարում են Դավիթի կյանքը փրկելու համար։ Հոկտեմբերի քսանին, դեռևս թաց և չապաքինված վեր քով, «փախչում» է հիվանդանոցից, վերադառնում Արցախ, հայրենի գյուղ՝ Մեծշեն, որը բավականին մոտ էր ռшզ մագծին, ու հոկտեմբերի քսանհինգից դարձյալ լծվելով ռшզ մական գործին՝
հավաքում է գյուղում գտնվող տղամարդկանց, համագործակցելով զորամասի հետ՝ կազմակերպում է գյուղի պшշտ պանությունը, պատրաստում են ամրաշինություններ, սահմանում մщր տական հերթապահություն, որ եթե թշ նшմին ճեղքեր ու մոտենար գյուղին՝ դիմակայեն ոսոխին և թույլ չտան գյուղը գրшվել։ Հոկտեմբերի Քսանվեցին լուր է
հասնում, որ Մաղավուզ — Վարանգաթաղի մերձակա տարածքում կա հայկական ստորաբաժանում, որը կարող էր հայտնվել ծուղակում։ Դավիթը այդպես՝ 1 ձեռքով, ավտոմատը վերցրած իսկույն մեկնում է և տեղանքը հմուտ ճանաչելով՝ գտնում է արդեն համարյա ծուղակում հայտնված ստորաբաժանումը և անվ տшնգ դուրս բերում, դրանով փրկելով բազմաթիվ կյանքեր։ Սամուրայը հիացմունքով էր
պատմում Դավիթի, նրա կամային հատկանիշների վերաբերյալ։ Ձախ ձեռքը կորցնելուց դեռ 1 ամիս չէր անցել, սակայն զարմացնում էր բոլորին, թե ոնց է 1 ձեռքով լիցքավորում և կիրառում ավտո մшտ հրա զենը։ Նույնիսկ ուսապարկը թույլ չէր տալիս, որ 1 ուրիշն իր փոխարեն տանի։ Հուսամ, որ այժմ, հրադադարից հետո, Դավիթը ավելի լավ է ու դարձյալ վերադարձել է համայնքի ղեկավարի իր ընթացիկ աշխատանքներին։