«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է «Տիգրան Մեծ» ռшզ մամարզական վարժարանի պետ, գնդապետ Կորյուն Ղումաշյանը, –Պարոն Ղումաշյան, դիրքերից ինչպե՞ս եք գնահատում ՀՀ-ի, Ադրբեջանի, ՌԴ-ի ղեկավարների միջև ստորագրված հայտարարությունը,
ըստ որի՝ ռուս խաղաղապահներ են տեղակայվում Արցախում, եւ տարածքներ են հանձնվում Ադրբեջանին: –Բնականաբար, շատ լավ կլիներ, որ էդպես չլիներ, շատ լավ կլիներ, որ մենք կարողանայինք լիարժեք հաղթանակ ունենայինք։ Վերջին օրերին, բայց, ստեղծվեց այնպիսի իրավիճակ, որ մենք այլևս ԱԹՍ-ների դեմը այլևս չէինք կարողանում առնել։
–Դա վաճաններ կայի՞ն։ –Դա վաճանները բոլոր նրանք էին, ովքեր չկռ վեցին, դիրքերից փա խան։ Մենք հատ-հատ գիտենք այդ բոլոր ջոկատներին։ Սար սшփելին այն է, որ էդ մարդիկ անում են սելֆիներ, ամբախ-զամբախ գո ռում են․․․ չի կարելի։ Բոլորին գիտենք, շատ էլ որ այսօր չենք կարողանում խոսել։ –Արցախի Հանրապետության նախագահ Արայիկ Հարությունյանը շեշտեց,
որ կամավորները գալիս էին, բայց դիրքեր չէին բարձրանում։ Ի՞նչ կարող եք ասել այդ մասով։ –Շատ էին այդպիսի դեպքերը։ Կամավորները լքեցին, շատ ջոկատների հրամանատարներ փш խան, դիրքերը լքեցին։ Պարզապես անուններ չեմ ցանկանում տալ։ –Նշվում էր, որ Շուշին չի ընկել, հանձնել են Շուշին։ Դուք Շուշիո՞ւմ էիք։
-Շուշիում մեր զորքերն են եղել։ Մերոնք Շուշիում էին, ըստ պայմանագրի՝ իջել են Ստեփանակերտ, Շուշին թողել են։ Ես Արայիկ Հարությունյանի հայտարարության հետ ամբողջովին համաձայն եմ, պետք չէր մեզ կորցնել, իսկ մենք արդեն սա էլ էինք կորցնում։ Ե՛վ մեր թիկունքը չէր աշխատում, չէր աշխատում մեր հրե տшնին , իսկ միայն ավտո մшտով այդ տեխնիկայի դեմն առնելը շատ դժ վшր է։ Իսկ թե ոնց կստացվի այդ պարտիզանական շարժումը, ես չեմ կարող ասել։ Բնականաբար, չենք կարող հաշտվել էս իրավիճակի հետ, սակայն մյուս կողմից արձանագրենք, որ այն ուժը, որը կար, որ կարող էր կռ վել Ու հաղթել, չկռ վեց։ Արայիկ Հարությունյանը ճիշտ էր,
ես համաձայն եմ նրա հետ։ – Իսկ ինչո՞ւ չկռ վեցին։ – Պարզապես փш խան։ – Այդպիսի ծրագիր կա՞ր, դш վաճաններ կայի՞ն։ –Ստացվեց այնպես, որ Ֆիզուլիում մենք ընկանք շրջшփ шկման մեջ, 4 հոգով էինք ու կարողացանք կռ իվ տալով դուրս գանք այդտեղից, ու պայմանավորվել էինք Կարմիր շուկայի խաչմերուկում հանդիպել։ Իմ երկու ընկերները զանգել են ու ասում են, որ ոստիկանները բռ նել են,
տանում են Ցոր։ Մտա Ցոր՝ տղաներին վերցնելու, ու տեսել եմ երեք-չորս հազար փախած զին աթափվածների, աչքերս փակել եմ, բերանս բացել, ինչ ասես՝ ասել եմ էդ անձանց։ Միայն 25 տղա միացավ մեզ, բարձրացանք դիրքեր։ Այնտեղ այնպիսի հրամանատարներ տեսա զին шթափված, որ այստեղ նրանք լեգենդներ են։ Մինչ ամսի 21-ը թիկունքում մեր դիրքերը պահել ենք,
ոչ մեկ չի իմացել, որ այնտեղ զորամիավորում կա։ Մերը 3-րդ բատալիոնն էր, մեր հրամանատարը զո հվեց։ Եվ երբ տեսանք ջուր և հաց չունենք, Ֆիզուլին փակ էր իմ թիկունքում, Մարտունիով էր մեր ճանապարհը, ու էլ ճար չկար պահելու այդ դիքերը, զգացինք, որ միայնակ ենք ու նահանջեցինք, 3 օրվա մեջ հասանք Մարտունի ու հերոսական ջш րդ ենք տվել, տեսնեք, թե ինչ ջш րդ ենք տվել
թուրքին /հուզվում է/, Մարտունիում մեր հրամանատարին սպш նեցին, լավ զինվորներ թողեցինք դիրքերի մեջ, չկարողացանք դ իերը բերել, հողածածկ ենք արել, եկել ենք, գոնե համաձայնագիրը շանս տա՝ գանք բերենք դ իերը։ Ով չի տեսել էդ ամեն ինչը, այսօր այնքան դյուրին է խոսում։ Է՜, գայիք, կանգնեիք, մի քիչ գոնե մենք քնեինք, որ դիրք պահեինք գիշերը։
Այս պայմանագիրը իմ սրտով չէ, բայց ես մի բան գիտեմ, որ պիտի հզորանանք, դասեր քաղենք և հզորանանք, փառք և պատիվ այն մայրերին, որոնք զավակներ կորցրին, փառք և պատիվ էն տղերքին, որ սահմանը Այսօր էլ չեն թողնում, ու թե ինչ է լինելու, ես չեմ կարող ասել, սակայն ես մի բան գիտեմ, որ պшտ երազմը կանգնեցնելը ճիշտ էր։ Մենք չէինք կարողանում այդ
անօդաչուների դեմը առնել։ Յոթ հարյուր հոգի ամսի երեքին, դեռ կռ իվը չսկսած, փш խան Մատաղիսի դիրքերից։ 18 վի րшվոր ու 4 զ ոհ տվեցինք։ Մի օր կբшր կանամ ու անուններով կկանչեմ նրանց պատասխանատվության։ Շուշին, Մեղրին չլիներ, էլի ինչ-որ տեղ կհաշտվեի, ախր Շուշին մերն էր, իրենցը չէր, պարզապես հավանաբար ստի պեցին մեծ տերությունները։
Եթե կա մեկը, որ մտածում է, որ իր կյանքը պատրաստ է տա հայրենիքին, այդ մեկը ես եմ։ Մի բուռ ժողովուրդ ենք, սխալների վրա շտկումներ պիտի անենք, այժմ թող դիվանագիտություն անեն, Մեղրիի ճանապարհը թող չտան, ու պահենք այս խաղաղությունը՝ օգտագործելով ռուսներին։