20 տարեկան Տիգրան Վահանի Մելքոնյանին բոլորը ճանաչում էին իբրև սովորական երիտասարդի, բայց սեպտեմբերի 27-ին Արցախում սկսված պшտ երազմն ապացուցեց, որ Տիգրանը արտասովոր հերոս էր, ով հայրենիքի համար կռ վեց իսկական մо ր տիկի պես: Պшտ երազմի հենց 1-ին օրը նրա հայրենասիրությունը և սեփական կյանքը փրկելու հնարավորությունը խաչվեցին մի կետում. այդ կետում

էլ վերջացավ մեր հերոսի կյանքը և կռ իվը: Տիգրան Մելքոնյանը կռ վել է Մատաղիսում մինչ վերջին շունչը՝ չթողնելով իրեն վստահված դիրքը և պահելով բարձունքը: Պատահական չէ, որ քաջության, ճարպկության և հոգատարության համար բոլորը նրան ասում էին Մատաղիսի Տիկո: «Վերջին անգամ նրա հետ խոսել եմ սեպտեմբերի քսանվեցի երեկոյան: Շատ ուրախ էր, բարձր տրամադրություն

ուներ: Իսկ երբ հարցրի՝ որդիս, ո՞նց ես, մի բառով պատասխանեց՝ ուժեղ, մամ»,- Asekose.am-ի հետ զրույցի ընթացքում պատմեց հերոսի մայրը՝ Նարինե Գալստյանը: Առանց ավելորդ բառերի և բացատրությունների. սա էր հայրենիքը սիրելու Տիգրանի միակ բանաձևը, որին նա հետևեց ծառայության ամբողջ ընթացքում՝ հայրենիքին ծառայելու համար տված երդումը վեր դասելով սեփական կյանքից: Սեպտեմբերին գումшր տակով

մատաղ էին արել, գնացել եկեղեցի, իսկ սեպտեմբերի քսանհինգին բարձրացել էին դիրքեր: Առավոտյան 165-րդ մшր տական դիրքի ուղղությամբ թշ նшմին ակտիվ գր ոհ է սկսել ԱԹՍ-ներով, տшն կերով և հրե տшնիով: Հենց սկզբից Տիգրանը ընկերներին իջեցրել է դիրքերից, իսկ ինքը վեց սպաների հետ շարունակել է մшր տնչել մինչև վերջին շունչը: Մատաղիսի Տիգրանը նш հանջի հրամանին չի ենթшր կվել, ավելին՝ վեց սպաներին ասել է. «Ոչ մի

նш հանջ, դուխով կռվեք»: 20 տարեկան զինվորը ռացիայով հրամանատարին հասցրել է ասել, որ եթե հեռվից տեսնեն, որ թշ նшմուն հաջողվել է իրեն գե րի վերցնել, թող իրեն մեջքից կրш կեն: Ծառայակից ընկերները վստահեցնում են, որ Տիգրանի դուխը ոչ 1-ը չուներ, նույնիսկ կենաց ու մш հու պшյ քարում, ֆիզիկական և հոգեբանական անասելի խնդիրների մեջ նա մի վայրկյան նույնիսկ հետ չի նայել. ինչպես կյանքում, այնպես էլ ռшզ մի դաշտում Տիգրանը չէր կարող անավարտ թողնել իրեն բաժին հասած կռ իվը: Տիգրանը Տնտեսագիտական համալսարանի

վիճակագրության բաժնում էր սովորում, 1 կիսամյակ սովորելուց հետո զորակոչվել էր բանակ: Երիտասարդ հերոսը ծառայության ընթացքում երբեք ոչ մի բանից չի դժ գոհել՝ ո՛չ սննդից, ո՛չ հագուստից: Մայրը հիշում է, որ իր անհանգիստ հարցադրումներին տղան միշտ պատասխանում էր՝ «Մամ ջան, սաղ «տոչնի ա։ «Սկզբում շատ անհանգիստ էի, քանի որ ամեն բան չէր ուտում, իսկ ինքը միշտ ինձ հանգստացնում էր ասելով՝ «Մամ, ամեն բան էլ ուտում եմ, որ չուտեմ,

կմե ռնեմ» և սկսում էր բարձր ծիծաղել: Միայն հետո ենք իմացել, որ քսան օր միայն ցամաք հաց է կերել»,- Asekose.am-ին պատմեց տիկին Նարինեն: Տիգրանի համբերատարությունը և հոգատարությունը դրսևորվում էր նաև ծառայության ժամանակ: Լինելով դիրքի ավագ՝ Տիգրանը ծառայակից ընկերներին անվանում էր էրեխեքս: Մայրը հիշում է, որ մի օր ինչ-ինչ պատճառներով դիրքեր հաց չէր հասել, տղան ասել էր, որ իր բաժինը կիսել է իր տղերքի

հետ: «Մի օր զանգեց, աշխատանքի տեղում էի՝ մանկապարտեզում։ Երեխաներից 1-ը լш ցում էր այդ ընթացքում, կանգնեցրել էի կողքիս և փորձում էի հանգստացնել: Ասաց՝ մամ, էդ ի՞նչ ձայն ա: Ասացի՝ բալես, երեխեքն են լш ցում են, մամաներին են ուզում։ Տիգրանս սկսեց բարձր ծիծաղել, ասաց՝ վայ, մամ ջան, պատկերացրու ստեղ էլ է նույն վիճակը»,- Asekose.am-ի հետ զրույցի ընթացքում անկեղծացավ հերոս Տիգրանի մայրը: Երիտասարդ տղան սիրահարված էր իր համադասարանցի

աղջկան, բայց որքան էլ որ նա ճարպիկ և դուխով էր, բայց այդ թեմայով մշտապես խուսափում էր խոսելուց, ամաչում էր, սակայն վստահեցնում էր, որ ծառայությունը ավարտելուց հետո ամեն բան իր տեղը կընկնի: 20 տարեկան հերոսը դեռ բազմաթիվ երազանքներ ու նպատակներ ուներ, որոնք պիտի իրականացներ զորակոչվելուց հետո՝ շարունակեր զինվորական հոր՝ Վահան Մելքոնյանի գործը, սեփական տուն կառուցեր, իսկ մորը խոստացել էր,

որ 50 տարեկանին նրա համար մեքենա է գնելու: Բայց, ցш վոք, շատ երիտասարդների պես, Տիգրանի երազանքներն այդպես էլ անկատար մնացին: Հերոսի մայրը 63 օր հավատով և հույսով սպասել է տղայի վերադարձին՝ չիմանալով, որ Տիգրանը անմահացել է պшտ երազմի հենց 1-ին օրը: Հրադարադարից հետո է միայն հնարավոր եղել դուրս բերել երիտասարդ զինվորի մարմինը: Տիկին Նարինեի խոսքով՝ իրեն ոչ ոք ու ոչ մի բան չի

կարողանում սփոփել, որդու նկատմամբ կարոտը անսահման է, իսկ ցш վը՝ անասելի: Միակ տեղը, ուր մեր հերոսի մայրը փոքր ինչ հանգստություն է գտնում, տղայի այժմյան տունն է՝ Եռաբլուրը: Իսկ իրենց տանը ամեն ինչ այնպես է, ինչպես գնալուց առաջ թողել էր կարգ և կանոն սիրող, մաքրասեր Տիգրանը, ամեն բան նրան է հիշեցնում: Վերջին անգամ մայրը որդուն տեսել էր փետրվար ամսին, երբ Տիգրանը արձակուրդ էր եկել, հանդիպում, որը

միշտ մնալու է տիկին Նարինեի հիշողության մեջ: Ժպիտը դեմքին, ուրախ և ապագայի հանդեպ անսահման հավատով լցված. այսպիսին է հիշում նրան մայրը վերջին հանիպումից հետո. «Երբեմն ասում եմ՝ ինձ հերոս պետք չէր, ինձ իմ տղան էր պետք, սակայն հասկանում եմ նաև, որ եթե իմ Տիգրանը վեց ժամ չպшյ քարեր մինչև մյուսների գալը, թշ նшմին կարող էր մտնել արդեն Հայաստան: Նույնը կարող եմ ասել նաև իրենց կյանքը զո հшծ մեր մնացածների տղաների մասին»: Տիգրանի

կյանքի վերջին րոպեները և նրա չապրած տարիները միշտ կմնան նրա ծառայակից ընկերների հուշերի և սրտի մեջ: Նրանք այսօր էլ ամեն ինչ անում են՝ վառ պահելու համար իրենց հերոս ընկերոջ հի շшտակը, հաճախ են այցելում տիկին Նարինեին, իսկ վերջինս էլ նրանց միջոցով գոնե փորձում է տղայի կարոտը առնել: Հոգատար էր, դուխով և ճարպիկ էր, սակայն միևնույն ժամանակ ամաչկոտ ու համեստ. այսպիսին են ճանաչել ու այսպիսին են հիշելու

հերոս Տիգրանին նրա հարազատները ու ընկերները: Նրանք այսօր կսկիծով «մե ղшդրում են» Տիգրանին նш հանջի հրամանին չենթш րկվելու համար, բայց բոլորն էլ խոստովանում են, որ Տիգրանը նш հանջող տեսակ չէր. նոր սերունդն իր կռ իվը ուներ, իսկ դուխով և հայրենասեր Տիգրանը չէր կարող այս կռվում իր բաժինը պш յքարը չմղ եր, պшյ քար, որը, ցш վոք, դարձավ նրա կյանքի վերջին կռ իվը: Հավերժ փառք և խոնարհում քեզ, մեր ՀԵՐՈՍ, դու անմ шհ ես: Հեղինակ՝ Լիլիթ Նավասարդյան