Դավիթ Աթայանը գրում է. Կանցնեն տարիներ և հույս ունեմ, որ ինչ որ մեկը գնդա կահարության պատի տակ կխոստովանի թե ոնց եղավ, որ պատ երազմից կարճ ժամանակ առաջ վաճառեց իր
բիզնեսները ու ունեցվածքը հանձնվելիք տարածքներում Մյուսն էլ կխոստովանի, թե իրականում ինչ նպատակով է դեպի Շուշի անտառի մեջով ճանապարհ բացել։ Մյուսն էլ միգուցե խոստովանի, որ իրականում կապեր է ունեցել իր
թուրք նախնիների հետ։ Մեկ ուրիշ մարդ էլ միգուցե կխոստովանի, թե ինչպես է խոչընդոտել, որ տղաներին զե նք հասնի։ Մեկ այլ մարդ էլ միգուցե ի վերջո խոստովանի, թե ինչքան գումարի դիմաց վաճառեց հողերը։ Ու եթե մի օր սրանք
սաղ խոստովանեն, ապա դրանից հետո ոչ թե պետք է դրանց միանգամից գնդա կահարել, այլ պետք է ասե ղով ծա կելով տանջամ ահ անել։
Հուսանք մի օր սաղ ջրի երես դուրս կգա։