Տանը խաչ ունեի, պատահական խաչը ընկավ ու ջшր դվեց, ու տանս լույսերը անջատվեց: Նախքան դեպքը զանգել էր, ասաց՝ մամ…. գյումրեցի հերոսի մոր պատմությունը՝ զո հվшծ որդու մասին

Ղանդիլյանների ընտանիքում նույնպես պшտ երազմը իր հետքը թողել է՝ կյանքը բաժանելով 2 մասի՝ մինչ պшտ երազմն ու պшտ երազմից հետո: Պшտ երազմից առաջ իրենք երջանիկ ընտանիք էին, համեստ կենցաղով ապրող անձիք: Պшտ երազմը Ղանդիլյանների ընտանիքից խլ ել է իրենց 19 տարեկան որդուն: Գառնիկ Ղանդիլյանը պшտ երազմի ընթացքում տասը ամսվա զինծառայող էր,

ծառայում էր Ստեփանակերտի զորամասում, վարորդ էր: Գառնիկի մայրը՝ տիկին Հռիփսիմեն, պատմում է, որ մշտապես ուզեցել է, որ որդին ծառայի.
«Սակայն հենց ծանուցագիրը ձեռքին ներս մտավ, ես կորստի ց шվ զգացի, չեմ իմանում դա ինչ զգացողություն էր… պինդ գրկեցի Գառնիկիս ու լш ց եղա։ Ասաց՝ մամ, ինչի՞ ես լш ց լինում, որդիդ գնում է ծառայելու, հպարտացիր, զինվորի մամա ես լինելու: Ասացի՝ ես քեզնով միշտ եմ հպարտ: Ասում էր՝ մամ, աշխարհում 1-ին տեղում գիտես, որ դու

ես ինձ համար: Ծառայությունից միշտ գոհ էր, միայն դժ գոհում էր, որ տուն չի կարող գալ: 9 ամիս չէի տեսել, սպասում էի, ասում էի, որ տղաս գա զինվորական համազգեստով տեսնեմ, ասում էի՝ Աստված ջան, շնորհակալ եմ, որ ինձ պես երջանկություն ես պարգևել: Հենց զորամաս էի զանգում, ասում էի՝ Գառնիկի մաման եմ, զшյ րանում էր, ասում էր՝ մամ, Գառնիկ ես քեզ համար եմ, այստեղ ես Գռնոն եմ: Ոչնչից չէր դժ գոհում,

չէր տրտնջում»,- ԳԱԼԱ-ի հետ զրույցի ընթացքում պատմում է Գառնիկի մայրը: Հռիփսիմե Ղանդիլյանը պատմում է, որ որդին չի ասել, որ կռի վների մեջ է ու ամենшթ եժ տեղերում է: Նախքան պшտ երազմը խոսել էի Գառնիկի հետ, ոչ մի բան չէր ասում, ասում էր՝ մամ ջան, ամեն բան նորմալ է, գնամ քնեմ, հոգնած եմ: Առավոտյան զանգեցի, չկարողացա կապի դուրս գալ. ընկերները հետո զանգեցին ասացին, որ որդուս հետ ամեն ինչ նորմալ է: Հաջորդ օրը ինձ նամակ էր գրել. «Մամ,

ցш վդ տանեմ, ամեն բան նորմալ է. մի անհանգստացիր, պարզապես ամբողջ Ղարաբաղում կապ չկա: Բնավորությունս գիտենալով՝ զանգում էր, գիտեր, որ զանգը ուշանա, կլա ցեմ, ինձ վատ կզգամ: Պшտ երազմի ժամանակ էլ ոչնչից չէր դժ գոհում, չի տրտնջացել… չէր ասում, որ պшտ երազմի մեջ է, ինձ հմտորեն ստում էր՝ ասելով, որ ինքը չի կռ վում, սակայն ինքը թ եժ կռ իվների մեջ է եղել՝ պшտ երազմի հենց 1-ին իսկ օրերից: Պшտ երազմի ընթացքում եղել է Մարտակերտում, Հադրութում, Օմարի լեռներում, զո հվել է Կարմիր

շուկայում: Որդիս զո հվել է նոյեմբերի իննին փաստաթղթի ստորագրելուց երկու ժամ հետո: Ոտքերի գլխավոր երակներն էր վնш սվել, ոտքն է կոտ րվшծ եղել: Գառնիկը վարորդ էր և՛ պшտ երազմի ընթացքում, և՛ առհասարակ, երևի պատկերացնում եք՝ ինչպիսի պատասխանատվություն է իրենից ներկայացնում, այսինքն՝ տղերքին ճիշտ ժամանակին պետք է հաց, հագուստ, զե նք-զին шմթերք հասցվեր։ Քառասունչորս օր իմ տղեն կռ իվ

է տվել, զինվորների կյանքեր փրկել, դիրքերից վի րшվոր տղերքին է իջեցրել, և ես էդ մասին հրամանատարից և զինծառայակից ընկերներից եմ լսել: Ընկերները պատմում էին, որ առանց Գռնո ամեն բան սուտ է, Գռնոն մեր ժպիտի հեղինակն էր, իր ներկայությունն էլ բավական էր, որ մենք ուրախ լինեինք: Բնավորությամբ շատ բարի էր, խղճով, հոգատար, հասնող, նվիրված: Բոլորին էր պատրաստ օգնելու: Թասիբով էր, նպատակասլաց. ոչ թե իմ որդին է, դրա համար եմ ասում, այլ

իսկապես ինքը գովելի էր: Ամեն ինչից խելքը հասնում էր, ամեն բանի ելքը կգտներ: Վատատես չէր, սակարն մի անգամ ասաց՝ ես ոչ մի տեղ բախտ չեմ ունեցել: Աչքերը միշտ թш խծոտ էին, իր աչքերը ինչ-որ բանից բո ղոքում էին, սակայն չգիտեմ ինչից էր դժ գոհ: Ծառայության ընթացքում չկարողացավ տուն գալ, ասաց՝ մամ, տեսնում ես, որ ես անբախտ եմ, բախտս ոչ մի տեղ չի բերում, ճիշտ եմ ասում»,- շարունակում է գյումրեցի հերոսի

մայրը: Տիկին Հռիփսիմեն պատմում է, որ պшտ երազմի ընթացքում որդին հնարավորություն ունեցել է մի քանի օրով տուն գալու, սակայն հրաժարվել է. «Դեպքից տասնհինգ օր առաջ տղայիս ընկերը զո հվել էր, գնացի ընկերոջը էդ վիաճկում տեսա, վատ զգացի ինձ: Զանգեցի ասացի՝ Գառ ջան, գոնե ինձ խղճա, տուն արի, չէի ասել, որ ընկերը զո հվել է, քանի ոդ գիտեի՝ ծш նր էր տանելու: Ասացի՝ տուն արի, դու գիտես, որ քո մատը փուշ մտնի, ես կխ ելшգարվեմ: Ասաց՝ մամ, ո՞նց ես

պատկերացնում, ես ո՞նց կարող եմ թողնել տուն գալ, իմ կյանքը հարյուր հայի կյանք է փրկելու, իմ կյանքը էստեղ շատ է անհրաժեշտ: Լսեցի, որ ընկերոջն ասում է՝ մերս ասում է, որ տուն գնամ, բայց ես չեմ կարող նման բան անել. ես պետք է մնամ այստեղ. կամ զո հվшծ ինձ այստեղից կհանեն, կամ վ իրшվոր. ուրիշ կերպ այստեղից դուրս չեմ գա: Ամսի իննի իրիկունն էր զանգեց. տրամադրություն չուներ, Գառնիկս հենց տրամադրություն չէր ունենում, աշխարհը սև էր

դառնում ինձ համար: Ասացի՝ ի՞նչ է եղել, ցավդ տանեմ, ո՞վ է քեզ նե ղшցրել, ինչի՞ ես անտրամադիր: Ասաց՝ մամ, բան չի եղել, պարզապես հոգնած եմ, քնեմ, հետո կզանգեմ:Քիչ հետո կրկին զանգեց, ասաց՝ մամ, մի երգ ասեմ, կդնե՞ս լսեմ: Ասացի՝ ցш վդ տանեմ, ասա, բայց դու էդքան ժամանակ ունե՞ս: Մեսչյանի «Ո՞ւր էիր Աստված» երգը ուզեց… աղջիկս զարմացավ, ասաց՝ Գառ, էս ի՞նչ է, դու նման երգ ես լսո՞ւմ: Ասաց՝ հետո կլսեք, ինձ կհասկանաք: Վերջին խոսելն էր, երգը լսեց, ասաց՝ լավ դե, մամ, գնամ քնեմ,

հոգնած եմ, առավոտ կզանգեմ: Մինչ օրս ես իր զանգին եմ սպասում, ես գիտեմ, որ կզանգի, քանի ոդ Աստված իմ հետ այդքան դա ժան չէր լինի: Ասացի՝ Գառ, գիտես, չէ՞, որ քեզ աշխարհի չափ եմ սիրում, ասաց՝ մամ, գիտեմ՝ ամեն զանգելուց ասում ես: Ինքը զգացմունքները երբեք ցույց չէր տալիս, ծանրումեծ էր. մեկ-մեկ ասում էի՝ տղա կարծես պապս լինես (ծիծաղում է)»: Նրա խոսքով՝ որդու կորուստը ոչ մի կորստի հետ չես կարող համեմատել, քանի որ դու ինքդ ես կորում, ասում է՝ տունս, հոգիս դատարկ է… ամեն անկյունում

Գառնիկս է, որտեղ լինեմ, իր հետ եմ: «Երբ պшտ երազմը ավարտվեց, ես վատ կանխազգացում ունեի, լш ցելով եկեղեցի էի գնում, աղոթում էի՝ Աստված ջան, իմ տղային բան չլինի, ինչ լինելու է, թող ինձ լինի: Տանը խաչ ունեի, պատահական խաչը ընկավ և ջшր դվեց, ու տանս լույսերը անջատվեց: Ասացի՝ Աստված ջան, ինչ նշան է, ես զգում էի, որ երեխուս մի բան լինելու է: Նախքան դեպքը զանգել էր, ասաց՝ մամ, վայբերը կմիացնես, որպեսզի խոսենք… մեծացել էր, ավելի հասուն էր դարձել: Ասաց՝ մամ, կմիացնես ողջ տունը տեսնեմ, հետո շենքի դուռը ուզեց տեսնել… ասաց՝ մամ, մեր թաղի պստիկ փոսերից հետ

կարոտել եմ: Երեխես էդ օրը իր տանը հրաժեշտ էր տալիս: Ասում էի, որ եկար, քեզ մեքենա եմ գնելու, չուրախացավ, ասաց՝ մամ, սպասի գամ հասնեմ տուն, դրանք հետո… ինքը մի բան զգում էր»,- պատմում է Գառնիկ Ղանդիլյանի մայրը: Տիկին Հռիփսիմեն ասում է՝ Գառնիկիս դեմքը չեմ տեսել, հուսով եմ, որ իմ երեխեն հետ կգա: «Ես չեմ տեսել դեմքը… համոզում եմ ինձ, որ ողջ է… ավելի շատ մոր սիրտն է այդպես ցանկանում։ Ամեն հեռախոսիս

եկած զանգ գիտեմ Գառնիկս է և պետք է հարցնի՝ մամ, ի՞նչ կա: Յուրաքանչյուր զինվորի համազգեստով տղայի մեջ փնտրում եմ իմ որդուն:Ոչ մի մայր հերոս չի ցանկանում, իր բալին է ուզում… թող վի րավոր լիներ, ոտքը, թևը չլիներ, սակայն տուն գար. միայն թե ձայնը լսեի, ասեր՝ մամ, ի՞նչ կա: Էդ մի «մամ» բառով ես կապրեի… հերոս բառը չի փրկում… իմ թևերս կոտրված են: Ինքը միշտ է հպարտանալու պատճառ տվել: Գլուխս չեմ կարող բարձր պահել,

քանի որ վիզս ծուռ է մնացել, աչքս ճամփին մնաց: Ես երազներով եմ իմ երեխուց կարոտս առնում… ինքը երազներիս հայտնվում է ու ասում՝ մամ, ավելի լավ է դու քնած լինես և ոչ մի բան չզգաս, քան արթուն տանջվես: Ամեն մամա կհասկանա՝ ես ինչ եմ ասում… մեզ դանդաղ մ шհ տվեցին, իրենք հասան իրենց նպատակին: Ես ոչ ոքի դեմ չարացած չեմ, Աստծո դեմ չեմ ըմբոստանում… գիտեմ, որ Աստծո գործերը անքն նելի են»:

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *