Լիզա Ճաղարյանը գրում է. Հարգելի սեղանակիցներ, մի բան ասեմ` ուզում եք` ընդունեք, չեք ուզում` հեչ էլ։ Նիկոլ Փաշինյանը ազգակո րծան պատուհաս է, Նիկոլ Փաշինյանը պե՛տք է հեռանա, եթե գոնե մի քիչ մտածում ենք էս պետության ապագայի մասին։ Սա չենք քննարկում։
Դա նշանակո՞ւմ է, որ եթե վերոնշյալը պետք է գրողի ծոցը կորչի, ուրեմն նախկին հան ցագործները լավը դարձան։ Կներեք էլի. ես կաթողիկոսի խոսքը չեմ լսել, ցանկություն էլ չունեմ լսելու, քանզի լավ հիշողություն ունեմ, եւ բարեբախտաբար դեռ չեմ մոռացել, որ նույն ռոբասերժիկական զարհուրելի տարիներին,
Մարտի մեկի կոտ որածի օրերին եւ մի՛շտ էս նույն կաթողիկոսը կանգնել է թալա նչիների ու մարդաս պանների կողքին, ոչ թե` նրանց դեմ պ այքարող ժողովրդի։ Հիմա ի՞նչ է ստացվում. եթե վաղն էլ բազազը մի բոցաշունչ ելույթ ունենա ընդդեմ խոշ տանգումների, աղաղակի
անմեղ մարդկանց բան տերը լցնելու, քաշ քշելու, ծե ծելու, սպ անելու դեմ, կարող է՞ բազազի ելույթն էլ գովերգեք։ Ի՞նչ ասեմ։ Խնդրում եմ, բանավե ճի թեմա չդարձնել։ Ավելացնելու բան չունեմ։ Լավ կացեք։