Լյովա Եղիազարյանը գրում է. Քոչարյանը տա ռապել ու տառապում է բացառիկ ինքնսիրահարվածությամբ ՝նարցիսիզմով: Հոգեբույժները պնդում են, որ չափից դուրս նար-ցիսիզմը հոգեկան շեղում է,խանգարում և կարիք ունի բուժման; Ֆրոյդը նաև կարծում էր, երբ նարցիսիզմի մակարդակը բարձր է, այն մարդու
համար արգելք է հանդիսանում սիրել կամ կարեկցել ուրիշներին: Նրա մոտ նարցիսիզմը կրել ու կրում է խրոնիկ բնույթ՝ մշտական արհամարանք ու ատե լություն շրջապատի նկատմամբ; Նրա գործողությունները միտված էին սեփական ԵՍ-ը
բավարարելու ու դրան հասնելու համար ոչնչացնում
էր ցանկացած խոչընդոտ ՝լիներ այն մանկության ըն-
կեր, թե խաղաղ ցուցարար; Նարցիստներին հատուկ է մեծամտությունը, փառամոլությունը «անսխալականության» բարդույթը, նպատակին հասնելու մոլուցքը, ստախոսությունը; Ամենավտանգավորն այն է, որ նրա իշխանության
տարիներին ձևավորվեցին նարցիստներ, որոնց գոծունեության պտուղները քաղում ենք առ այսօր, ովքեր պայքարում են նրա վերադարձի համար: Նա և իր շրջապատը սխալ հաշվարկ են արել: Ոչինչ չի մոռացվել: