Շուշան Ղազարյանը գրում է. Երեկվա բանավե ճն ուղղակի ցույց տվեց, թե ինչ տկար ու ագրեսիվ տգիտության մեջ է անցնում աթոռակռ իվը։ Բագրատյանն ասում է՝ ես հաղթած բանակի վարչապետ եմ։ Սուտը մեռնի։ Բանակի հիմնական հաղթանակներն ապահովվել են Վազգեն Մանուկյանի ՊՆ եղած ժամանակ։ Արքիս լույսը չի, բայց դա է ճշմարտությունը։ Վազգեն, Մոնթե ու Լեոնիդ Ազգալդյան կար, Կոմանդոս կար, Շահեն ու

ղարաբաղցի հրաշալի հրամանատարներ, որոնց քոքը կտրեցիք հենց պա տերազմի դաշտում, որ չգան ճակատից ու թալ անի համար շա նսատակ չանեն ձեզ։ “Կռվ ից տուն եկա, մի շաքարի կտոր չկար տանը, որ թեյ խմեի”, ֊ Լեւոն Խեչոյանի դառնացած խոսքերն են։ Ձեր պահած զի նվորն էր, որ կարիքի մեջ էլ հեռացավ կյանքից։ Կոմանդոսի գլուխն էլ կուտեիք, եթե բաշարեիք ձեր խելքով պատ երազմ վարել։

Բագրատյան, քոնը պատերազմը չէր, քոնը թիկունքի միամիտ ժողովրդի սեփականաշնորհման թա լանն էլ, երբ ձեռնարկություն եւ գործարան փոշիացրիք ու կոպեկներով մեջ մեջ արեցիք։ Միայն Երեւանում 270 գործարան ու արտադրական ձեռնարկություն կար։ Անհաշիվ հետազոտական հիմնարկներ… մնացել են միայն պատերը կոտրված, ապշած պատուհաններով ու կողպած

դռներով։ Որ մի ՀՀՇ֊ի լամուկինն է, Աստված գիտե։
Լավագույն արոտները, բերքատու հողերը մեջ մեջ արեցիք եւ վաճառեցիք՝ գյուղացուն շպ րտելով խոպանի դռները։ Էդ ոնց եղավ, որ ալան թ ալանի ժամանակ ամսական 40 հազար դոլարէիր ստանում, իսկ ուսուցիչը 3000դրամ, ընկեր թ ալանի վարչապետ։

Էդ ոնց եղավ, որ հիմա դու վարդի պես ապրում ես, իսկ մենք թափառում ենք երկրեերկիր, որ երեխա պահենք։ Քեզնից պակա՞ս արժանի քաղաքացիներ ենք….. Այ կաբինետային հավայի դասախոս, կոպեկներով սովետի ժամանակ յոլա էիր գնում, հիմա էս աղքատ, պարտված, սուգ եւ շիվանով լի Հայաստանում էդ ում ես ուզում խաբել… Հուսահատ ժողովրդի՞ն… Քո ժամանակ չէ՞ր աղքատ

հպարտ Վանոն ասում՝ արտագաղթը փրկեց Հայաստանը, սոցիալական բունտից։ Վանոյի տոհմն էլ Նորագավթի հողերը ծախեց, երբ աղքատության վիճակից արդեն երկու հարյուր կոստյում էր առել կախել։ համ էլ գարդիրոպ էր առել։ Կաստումների թիվն ինձ ասաց լրագրող Ռուզան Խաչատրյանը…
Էս չեք դուք։

Էդ թվերը, որ վլվլալով կրկնում ես։ Ամեն անգամ գումարում բաժանում եմ, լրիվ թիփի է դուրս գալիս։
Դու չէի՞ր, որ ՀԽՍՀ ԳԽ նախագահ Հրանտ Ոսկանյանին 4000 դրամ ամսական թոշակ էիր նշանակել, քեզ 40 հազար դոլար։ Մարդը հացի հերթ էր կանգնում։ Տո սր իկա, դուք պիտի ամաչեիք

երկրի պատվի համար, այ թա լանչի սողուններ։ Ձեր ժամանակ հայ մտավորականությունը հեռացավ երկրից ու երկիրը դարձավ արոտավայր.. Արոտավայրը հեշտ էր կառավարել։ Ամոթ ու պատկառանք, հիշողություն ու խիղճ մոռացած անտեր շ ներ…