Լիաննա Պողոսյանը գրում է. Կյանքիս ամենա դш ժան քառասունչորս օրերն էին., հորեղբորս տղան սահմանում ,առш ջնագիծ և տա նկով կռ իվ էր մղ пւմ։ Յուրաքանչյուր օր շունչներս պահած զանգին էինք սպասում։ Զանգից հետո մեկս մյուսին հայտնում և շունչ էինք քաշում, դա տեւում էր
հինգ րոպե, նորից նույն տшգ նապը և անհանգիստ վիճակն։ Արդեն 2 օր չունեինք ոչ մի լուր։ Սովորելով Բժշկականում, դժ բшխտաբար դասերս հենց Էրեբունի ԲԿ-ում էր։ Երբ մուտքը ներս էի մտնում, տեսնելով պատերի տակ գտնվող զինվորներին ՝խե լшգարի նման վազում էի աջ ու ձախ ու անկախ ինձանից փնտրում էի
Նրան։ 2 օր ոչ մի լուր,ոչ մի զանգ ։Առավոտյան զանգ եմ ստանում սիրած աղջկա մորից։ -Ալո։ Եվ լսում եմ հեկեկացող ձայն։ -Չգիտեի ում զանգեի, չեմ հավատում,սակայն չգիտեմ երեխուս ինչ ասեմ, նոր դրսում հանդիպում եմ հարեւաններից մեկին և ինձ ասեց լսել եմ Հովոյի որդին ով Ֆրանսիայից եկել էր
հատուկ ծш ռայելու հայոց Բանակին… լեզուս չի պտտվում նույնիսկ ասեմ…հեռախոսը անջատել եմ ու ինչքան հոսպիտալ կա Երեւանում, Ղարաբաղում զանգ եմ տալիս ոչ մի տեղ չկա անուն ազգանուն։ Խե լшգարվում էի ցш վից ու անճարությունից, անզորությունից։Աստծուցս խնդրում էի գոնե մի լուր։ Այս ապրումների մեջ ստի պվшծ հավաքվում էի՝
հորեղբորս կնոջը հանգստացնում՝ ստելով,որ հենց նոր զանգեց ,ասեց ամեն ինչ կարգին է չանհանգստանանք, ստում էի քանզի այնտեղ էլ խեղճ մորը առողջական խնդիրների պատճառով հիվանդանոցից տուն չէին թողնում։ Առավոտյան ստացա երկար սպասված զանգը։ 44-րդ օրը լսեցինք
հրադ ադարի լուրն,նորից չկա ոչ մի լուր, զանգում եմ իր մինչ այդ զանգած բոլոր համարներով, պատասխանում է առաջին զանգին մի տղա, հարցնում եմ Մկոիս կփոխանցեք, տալիս է մեկ ուրիշ հերախոսի համար,ու ասում .-զանգեք այդ համարին կփոխանցեն, զանգում եմ նշված համարին կրկին այլ համար են տալիս, ու այդպես տաս զանգ։ Վերջում
մի երիտասարդ է պատասխանում ասելով Մկոն քիչ հեռու է,կասեմ կզանգի, շատ խնդրելուց հետո տղան ասեց այժմ մոտեցնեմ զանգեմ, անցավ 10,15,20, 30րոպե կրկին զանգեցի, անհանգստությունից տեղս չեմ գտնում, ու վերջապես երկար զանգից հետո՝ինձ շատ հարազատ ձայն. —Քուրսսս,ես լավ եմ ինչի՞ էք խառնվել իրար։
—Այ Մկո, ականջներիս չեմ հավատում,սիրտս կանգնում էր արդեն, ինչքան համար եմ զանգել մինչեւ գտա քեզ։ -Քուրս ես եթե երեկվանից հետո ողջ եմ ապա էլ ինձ ոչինչ չի լինի… (Մարտունի 3). Հգ. Ցանկանում եմ բոլոր զինվորներն խաղաղ երկնքի տակ ապրեն, և ոչ մի քույր, մայր, տատիկ,
սիրած աղջիկ չապրի էն ամենը.ինչ մենք տեսանք 44օրում… Շնորհակալ եմ Աստծուս,որ Մկոս 3ամսից կգա կհասնի մեզ իր այդ էդքան Կարեւոր պարտքն Հայրենիքին տված. Խոնարվում եմ բոլոր զինվորների եւ նրանց ծնողների առջև։ Նш հատակված զինվորների հոգին լուսերի մեջ մնա, Կյանքս կյանքիդ գնով։