Կարին Տոնոյանը գրում է. Երեկ ամբողջ օրը լուռ էի, խոսելու ցանկություն չկար…. պատերազմը նոր ուժով էր փոթորկվել հոգուս մեջ….. գնացել էի «պшտառոտած» Սյունիք….. բարձունքների ադրբեջանական ու ռուսական դրոշներով «անկախությունս» փորձարկելու…..

Երեկոյան վերադարձա միայն անհասկանալի դիրքերում կանգնած հայ 18 տարեկան զինվորների «չմտածեք, ամեն ինչ լավ է լինելու» խոսքերը պինդ գրկած: Եռաբլուր չգնացի, սպասեցի, որ այնտեղից բոլոր անկոչ հյուրերի՝ անլվա կատուների ու
շщկալների,

վախկոտ դшվաճանների, թшլանչիների ու ստապաշտների գшրշահոտը մաքրվի… Մեր երկրում հիմա ամենապահանջված բանը ամոթն ու արդարությունն է, արդեն մի տարի Աստված էլ է լքել մեր երկիրը, երևի անգամ Աստծված է անկարող տեսնել մարդկային այս անասնաֆերման…..

Հայտնի բան է՝ հшնցագործները միշտ գնում են իրենց հшնցագործության հետքերով…. Հույսի նշույլ անգամ չունենաք՝ ներում չի լինելու ոչ Երկնքից, ոչ Երկրից – դուք հողին էլ չեք արժանանալու…. ձեզ դшտելն անգամ մեղք է….. ձեզ Այնտեղ մեր տղերքն են դшտելու……