Զոյա Թադևոսյանը գրում է. Ներկա իշխանություններին մեղադրող կողմում ովքե՞ր են: Հրե՞շը, դաշնակնե՞րը, աղվա՞նը մանկապի ղծ, թե՞ փողամեռ կուկուշկեքը, որ «ճամպրուկներով» պատրաստ կանգնած, սպասում են, ով շատ վճարի՝
այն դաշտում էլ երգեն իրենց շուտասելուկային կրկներգաշատ «արիաները»: Կեղծ բարեպաշտ-հայրենասերի փնթի դիմակները հագած, հր եշի գողոնից ձեզ նետված աքլորականչի ճառերով բացառապես հարվ ածում եք Հայաստանի հեղինակությանը: Սոմալին փառք է… Պետության,
տարածքային ամբողջականության, ազգային անվտանգության մասին մտածողը օգնում է, որ «պատը» շարվի, ոչ թե դարա նակալած շա կալի նման սպասում է իր զո հին, որ հո շոտի: Զ ոհը, վերջին հաշվով, երկիրն է: Առավոտից-իրիկուն
աղմկում, հայհոյում, վայրահա չում եք, իբր շատ մտահոգ եք սահմանների, Արցախի անվտանգության համար: Լո՞ւրջ: Դավաճանը տանից չլինի՝ թշնամու առջև դուռը փակ կմնա: Հայաստանն ինձ համար ժամանակավոր կացարան, հյուրատուն չէ, այն իմ
օջախն է, այն իմ զավակների ներկան է ու ապագան: Հայաստանը իմ հեղինակությունն է:
Ոչ մի իշխանություն չի նույնացվում Հայաստանիս հետ: Իսկ երեսպաշտությունն ամենուրեք է…