Նարինե Աբգարյանը գրել է. «Երբ ես հասկացա, որ մենք պարտվում ենք, ու իրականում իշխանություները մեզ խաբում են, գնացի Հայաստան: ՀՀ-ում մենք զինվորների համար գլխարկներ էինք կարում ու երբ լուր եկավ, որ
Շուշին կորցրել ենք (սենյակում կար տաս հոգի), ամեն մեկը տարբեր ձև իրեն պահեց: Մեկը միանգամից լա ց եղավ, մյուսը` վեր թռավ ու սկսեց վազել սենյակում, ասելով թե` այս ամեն ինչը սուտ է և ապատեղեկություն, 3-րդը սկսեց
զանգել իր զինվորական ընկերներին, որպեսզի ճշմարտությունն իմանա: Ու ես ուշադրություն դարձրեցի իմ մի ընկերուհուն` Լիլիթին, ով դասավանդում է ռուս-հայկական համալսարանում, նա էդ աղմուկի մեջ լուռ շարունակում էր գլխարկներ
կարել, չէր լացում, չէր խոսում, նա այդ խենթանոցում նստած շարունակում էր աշխատել, ինչն էլ շատ վա խենալու էր: Կարծես թե փոքրիկ անմարդաբնակ կղզի էր մեր այդ վշտի ու ցա վի օվկիանոսում: Ու ես նստեցի իր կողքին, շրպրտած
գլխարկը վերցրեցի ու շարունակեցի իմ կարը: Շատ կարևոր դաս էր: Նա անմիջապես հասկացավ ինչ է կատարվել, անմիջապես ընդունեց, ընդունեց իր մեղքը դրանում ու հասկացավ, որ միակ բանը ինչ կարող է անել` աշխատելն է»: