Վարդգես Դավթյանն իր էջում գրել է.
Էլի էդ դժբախտ Քրիստոսի մասին։ Եթե արձանը տեղադրելուց հրաժարվելու այլևս ճար չունեք, կամ էլ Հիսուսի երկրորդ գալստյան կարոտը ձեզ խեղդում է, և ուզում եք ալամ-աշխարհին շլացնել առաջին քրիստոնեական պետության աննման հրաշալիքով,
ապա հրաժարվեք արձանի ստանդարտ, շաբլոն ձևերից ու կերտեք չտեսնված-չլսված հորինվածքով ու անսպասելի մոդեռն լուծումներով մոնումենտ: Այ, Երվանդ Քոչարի ֆանտազիան էստեղ փայլուն կաշխատեր: 20-րդ դարի Քրիստոսի մոնումենտները
մեծամասամբ խոշորացված մա հարձաններ են – անկյանք, անէմոցիա, ու համապատասխանում են էքզիստենցիալ փիլիսոփաների ( Քամյու, Օրտեգա ի Գասետ, Փոլ Սարտըր) հայտնած գաղափարին, թե 19-րդ դարում Աստված է մա հացել (Նիցշե), իսկ 20-րդում – Մարդն է մա հացել: 21-րդ դարի
Հիսուսը նոր գաղափարախոսություն պետք է մարմնավորի: Այս ամենը բացատրեք Ծառուկյան Գագիկին։ Ճարտարապետների ու նկարիչների հանձնախմբում ներգրավեք նաև փիլիսոփաների, պատմաբանների ու հոգևորականների: Սա սոցռեալիստական օղակավար Մարգոյի հերթական
մոնումենտ չի, համամարդկային գեղարվեստական որակներ ու ասելիք պետք է ունենա: Եվ պիտի համապատասխանի հայ աստվածաբանության և սոցիալական իմաստասիրության հորդորներին: Նկարում.- թափառաշրջիկ Հիսուսի արձանն է Տորոնտոյում (քանդակագործ – Timothy Schmalz ):