Արամ Գևորգյանը իր էջում գրում է. Երբ Մխիթարի մասին ռեպորտաժ էի պատրաստում, պարզվեց, որ ընկերներիցս մեկը Մխոյի ընկերն է: Միասին նույն դպրոցն էին հաճախել: Եվ ամեն անգամ Մխոյի
վերաբերյալ պատմելիս աչքերը փայլում էր, ուզում էր սաղ հիշեր, սաղ պատմեր, որ ես էլ իմանայի, թե ինչ տեսակ տղա ա եղել Մխոն: Ինքն էլ էր պատ երազմի 1-ին օրվանից մեկնել Արցախ, տեսել էդ արհավիրքը ու ձիգ մնացել, բայց Մխոյի չլինելու
մասին ամեն
անգամ խոսելիս աչքերը լցվում էր: Եռաբլուր չի կարողանում գնա, որովհետև չի հավատում, որ Մխոն չկա: Մխիթարի հայրը, մայրը, քույրն ու տատիկը
անսահման ուժեղ մարդիկ են, որ նման որդի, թոռ ու եղբայր կորցնելուց հետո դեռ սթափ են մնացել:
Համբերություն ու խոնարհումս: Էս ամենը մի մե՜ծ անարդարություն է: Այսպես չպետք է լիներ, բայց…
Հավերժ փառք քեզ, հերոս տղա: