Սյուզան Սիմոնյանը գրում է. Շատ տարիներ առաջ, Քոչարյանի տարիներին, Բելառուսի դեսպանի օգնականն եմ եղել։ Պետք էր տեսնել, թե այդ հարբեցող կինը, որ մտերիմ հարաբերությունների մեջ էր Լիսկաների, Աղվանների եւ շատերի հետ, ու
նրանց հետ էր նստում վեր կենում, ինչքան արհամարհական էր վերաբերվում ու արտահայտվում հայ ժողովրդի ու Հայաստանի նկատմամբ, ոնց էր նվա ստացնում բոլոր աշխատակիցներին, ովքեր հայեր էին, եւ որոնք համբերատար տանում էին այդ նվա ստացումները հանուն իրենց բարձր
աշխատավարձի։ Ինձ էլ էին այն ժամանակվա համար լավ վարձատրում, ամիսը 500 դոլլար, բայց ես միշտ մտածում էի, որ ինձ ուղղված առաջին իսկ նվաստացումից հետո անմիջապես դուրս եմ գալու
շենքից, որը այդ ժամանակ Բլուր թաղամասում էր, ու այլևս չվերադառնամ։ Ու եկավ այդ օրը, նա
համարձակվեց ինձ ասել ընդամենը эти ваши
Армянские штучки, երբ ես շրջվեցի, դուրս եկա, հավաքեցի իրերս, իջա ներքև ու սպասում եմ, որ տաքսիս գա։ Ետևիցս եկավ հյուպատոսը, խնդրում էր, որ բարձրանամ վերև, դեսպանը կանչում է, ասացի իմ աշխատանքն ավարտվել է։ Գնացի տուն։
Հաջորդ օրվանից հանձնարարել էր, որ զանգեին ինձ համոզեին, ոչ մի կերպ չէի համաձայնում, եւ երբ տեսա սկսում են արդեն սպառնալ, թե եթե չգաս, աշխատանքային գրքույկում չենք գրանցի։ Իսկ ինձ գրանցում պետք էլ չէր, քանի որ նաև դասախոսում էի։ Այս անգամ ես սկսեցի իրենց ահաբե կել, որ եթե մի անգամ էլ զանգեք, գնալու եմ Առավոտի
խմբագրություն և այնտեղ պատմեմ, թե ինչպես է ձեր հարբեցող դեսպանը նվա ստացնում իմ ժողովրդին ու իմ երկիրը։ Դուք այստեղ եք, որ հայ֊բելառուսական հարաբերությունները բարելավեք՞ թե ծաղրեք իմ երկիրը։ Դուք դիվանագետ՞ եք։ Վաղը ևեթ միջազգային սկա նդալի սպասեք։ Ու վերջ, էլ զանգ
չեղավ։ Այդ խոսքերիցս հետո ինձ հանգիստ թողեցին։ Այս ամենը պատմում եմ, որ ասեմ այդ ալկաշների երկրի ներկայացուցիչները այդպես խոսում են մեծ֊մեծ, բայց հենց փշտ ես անում, վախից ծակն են մտնում։ Բա մեկը չլիներ՞, որ ալկաշ֊լուկաշին էլ փշտ աներ երեկվա համար ։