Ռուս հասարակական գործիչ, քաղաքագետ Սերգեյ Կարնաուխովը թելեգրամյան իր ալիքում գրառում է կատարել, որտեղ մասնավորապես ասվում է. «Ինձ օրական հարյուրավոր անգամներ տш նջում են՝ հարցնելով՝ արդյոք իմ նախնիների մեջ հայեր կան։ Պատասխանեմ ՝ ոչ, չկան։
Սակայն իմ նախնիների մեջ բոլորը մարդիկ էին։ Ու դրա համար պարտադիր չէ ունենալ հայկական կամ այլ шր յուն, որպեսզի տարբերակել բարին ու չш րը, ճշմարտությունը ու կե ղծիքը, չվш խենալ հш նցագործությունը հш նցագործություն կոչելուց։ Բավական է մարդ լինել։ Բայց մեր օրերում հայտնվել է երկու
ամենաբացասական շքեղություն՝ լինել մարդ և սիրել հայրենիքը։ Ես միշտ հիշում եմ այդպիսի դեպքերում Լեւ Գումիլեւի խոսքերը: «Դուք կարող եք համապատասխանել ինքներդ ձեզ պատմության յուրաքանչյուր ժամանակահատվածում. դու կարող ես ապրել՝ մնալով ինքդ քեզ հետ, դա տապարտվելով ծանր
ճակատագրի, ու հետո, թերեւս, դու ես, որ դիպչելու ես պատմության թելին, ու դա քո ձեռքից կհնչի … »: Այս հատվածում կան բազմաթիվ շեշտադրումներ: Բայց դա չպետք է դնել պատմության մեջ ներգրավվածության վրա, այլ ամենակարևորի վրա ՝ մարդկության հետապնդում: Անգամ անարժան զր կшնքներ զգալիս: