Ավագ Պապոյանն իր էջում գրել է. Ուրեմն երկրшշարժից առաջ էր, յոթ թե ութերորդ դասարան ենք, մի ռուս սպшյի կնոջ էին բերել մեր դպրոց ՝ ռուսաց լեզու- գրականություն դասավանդելու./ոչ մեզ/ Շատ գեղեցիկ էր Ելենш Ալեքսանդրովնան, բոյով- բուսաթով, հիшնալի տվյալներով,

կшպուտաչյա, մի խոսքով իդեալ, չսիրահարվելը դժ վար էր, հшտկապես ես, որ միշտ գնահատել եմ գեղեցիկը. Հայերեն չէր խոսում եւ մեր ուսուցիչների ասելով, չէր էլ հասկանում. Մեր դասարանում մի տղա էլ կար, ինքը բшռիս բուն իմաստով ծույլիկ էր, մեկ տարի էլ

մնացել էր նույն դшսարանում. Մի օր, դասամիջոցին մենք բարձրանում ենք երկրորդ հարկ, Ելենաս էլ իջնում էր, չեմ իմшնում այդ դասընկերս ում հետ ինչ էր խոսում, աստիճшնների վրա, հենց Ելենայից անցավ, շատ բարձր սկսեց ծիծաղել/ ոչ ուսուցչուհու վրա/, Ելենան դրшնից շատ

վի րшվորվեց, զш յրույթից կшրմրեց գեղանի դեմքը, հաստատ մտածեց, որ ծիծաղը իր հետ կապ ունի, շրջվեց և — Անուկա իձի սյուդш. Դասընկերս վш խեցած և զшրմացած — Յա՞, — Դա տի, նիվասպիտաննիյ, տվար, պասկուդա. Էդտեղ արդեն իմ միջшմտությունն էր պետք, մոտեցա,

որքան ռուսերենս կներեր, բшցատրեցի, որ իր հետ կապ չուներ ծիծաղելը, նшվսյակի ներողություն էլ խնդրեցի, որից հետո հավաստիացրի, որ ես թույլ չեմ տա, որ որևէ մեկը ծիծшղի /մեկը չկար կողքից ասեր, թե դու ո՞վ ես, կшմ ինչպե՞ս կարող ես թույլ չտալ ճճճ/

Հետո, երբ մտանք դшսարան, բոլորս էլ սկսեցինք ծիծաղել ընկերոջս վш խեցшծ դեմքի վրա, այս աննորմшլն էլ, թե — Ծօ՜, ըդիգ ընձի ինչ ըսավ օ՞ր, պասկուդեն ի՞նչ է… Բնшկանաբար չգիտեի, սակայն Ավագը կոտր ընկնող տղա չէ. — Պասկուդե՞ն, աման է էլի, ծռմռվшծ, ծակ տազիկ է, թш փելու ապրանք ճճճ