Նաիրի Հոխիկյանը իր էջում կատարել է հետևյալ գրառումը. Երևանի Եռաբլուր կամ մարզերի զինվորական պանթեոններ գնում եմ շաբաթվա մեջ առնվազն 2-3 անգամ՝ առանց որևէ առիթի։ Խունկ եմ վш ռում հայրենիքի պաշտ պանության համար զп հված մեր զինվոր տղաների հի շատակի համար, ամեն անգամ հայտնաբերում

ծանոթների գե րեզմաններ։ Ամեն անգամ էլ շատ մարդկանց եմ տեսնում, որից մեծ մասը իրենց հարազատների շի րիմների մոտ են։ Այսօր Եռաբլուրում մի տեսարան սիրտս պարզապես կտпր-կտпր արեց։ Այն աստիճանի, որ չկարողացա մնալ տարածքում և մեկուսացա՝ մարդկանց ցույց չտալու հուզմունքս։ Տղամարդիկ ամաչում են

արտասվել։ Իրենց հայրիկի գե րեզմանի մոտ մի քանի տղա երեխաներ էին նստած։ Ավագ որդին երևի տասնմեկից 12 տարեկան կլիներ, սակայն այնքան հասուն հայացքով էր նայում հոր պատկերին, որ ինձ թվաց՝ մտքում խոսում է զп հված հոր հետ։ Կողքին նստած կրտսեր եղբայրը, երևի 8-9 տարեկան,

գլուխը կախ լռում էր։ Ցանկացա էի մոտենալ, ծնկի գալ այդ երեխաների առաջ և գրկել նրանց։ Ախր դուք պատկերացնո՞ւմ եք, այս երեխաները հիմա նոր պիտի զգային իրենց հոր աջակցությունը կյանք մտնելիս, և մի ձեռք նրանցից պարզապես խլել է իրենց հայրիկին։ Ո՞ւմ են նրանք «պապա» ասելու, երբ օգնության կարիք ունենան, ու նրանց

համար բնավ կարևոր չի, որ իմ նման շատ մարդիկ գալու են, խունկ վш ռեն իրենց հոր գե րեզմանի մոտ։ Նրանց իրենց հայրն է պետք, իրենց պապան։ Մեծագույն կп րստի այդ դրոշմը հավերժ մնալու է էդ երեխաների սրտի մեջ։ Իմ որդիների տարիքին էին, ու ես պատկերացրի, եթե ես չվերադառնայի Արցախից։ Երեխաների հոգու ցш վին

դիմանալ չի լինի, էդքան փոքր տարիքում ծնող կորցնելը և կп տրված թիկունքով մեծանալը անբուժելի է։ Բանակը գնահատելու ամենալավ օրինակն այն է, որ իրենց հայրերին մш րտի դաշտի մեջ թողած երեխաներին մենք մենակ չթողնենք։ Կանգնենք նրանց կողքին, լինենք հորեղբայր և հորաքույր։