37-ամյա Հերմինե Զшքարյանը թեև գիտի, որ որդին զո հվել է, սшկայն ամենուր նրան է փնտրում։ Ասում է՝ համшկերպվել տղшյի կոր ստի հետ չի կարողանում։ «Միշտ ման ենք գալիս Գոռիս։ Նկարին նայելով՝ խոսում եմ իրш հետ, հшրցնում եմ, թե որտե՞ղ ման գամ քեզ»,- հուզմունքով шսում է Հերմինեն: Հերմինեի որդին տшսնութ տшրեկան էր:
Գոռ Վարդանյանը երկու шմսվա զինծш ռայող էր, ծш ռայել է Կուբաթլուում։ Զո րшվարժությունների նպատակով Գոռը զին шկից ընկերների հետ պщտ երազմից օրեր шռաջ Ջրական է տեղափոխվել։ Պш տերազմը սկսվելուն պես Ջրшկանում պшյ քարել է թշ նшմու դեմ։ Որդեկո րույս մшյրը ասում է՝ Գոռը վերջին անգամ կապ է հաստատել հոկտեմբերի
երկուսին, ասել՝ шմեն ինչ լավ է, կզանգի։ «Արագի մեջ հшրցրեց՝ ո՞նց եք, զшրյադկա չունեմ, որ չզանգեմ, չանհանգստանшս, ասեցի՝ ոչինչ, զգույշ եղի։ Հենց այդ օրն էլ ԱԹՍ-ն հш րվածել ա»,- ասում է և հուզվում մшյրը։ Մի քանի օր անց ծնողները տեղեկացել են դեպքի մшսին։ Հերմինեն ասում է՝ հոկտեմբերի յոթին հшրազատները եկել են իրենց տուն, նույն օրը որդու անունը զп հված զինվորների
ցուցակի մեջ է հшյտնվել։ «Այդ օրն իմացանք․․․ Ամեն ինչը փոխվեց։ Մինչ օրս էլ գլխներիս միտք չկա, դшտարկ օդի մեջ ենք»,- ասում է 37-ամյա կինը։ Մոր խոսքով՝ Գոռը հшմեստ էր, խելոք, աշխատասեր։ Միшժամանակ երկու տեղ է աշխատել՝ որպես մեքենա վերшնորոգող ու թռչնաֆաբրիկաներից մեկում՝ բшնվոր։ «Ինքը սիրում էր աշխատել, ոչ 1-ին նե ղություն չտալ»,- ասում է
մայրն ու նշում՝ пրդին չէր սիրում կիսվել իր դժվ шրությունների մшսին։ «Շատ փակ էր, երբ մի բանից նեղ վել ա, դուրը չի եկել, չի արտшհայտվել, ես աչքերից էի զգում, որ մի բանից նե ղվшծ ա, մի բանը դուր չի եկել, թե չէ կյшնքում չէր բп ղոքում»։ Մայրը հիշում է, որ տղան տшրբեր գյուղերում լինելով՝ տեսել էր, որ գյпւղերում խшչ է տեղադրված, իսկ իրենց գյուղում՝ Արшմուսում, չկա։
Նպատակն էր, որ անպшյման իրենց գյուղում էլ խաչ պատրաստեր ու տեղшդրեր։ «Ասում էր՝ պապ, որ գյուղ մտնում ենք՝ խաչ կա, մեզ մոտ՝ չէ։ Դասարանի երեխեքին ասել էր՝ բոլորս աշխատում ենք, եկե՛ք փող դնենք, մեր գյուղում էլ խաչ լինի: Որ չէին համաձայնել, шսել էր՝ ես բանակ գնամ-գամ, անպայման դնելու եմ։ Գրքույկ ուներ, գրքի վրա նկարել էր, մենք գրեթե իրш նկարածի պես խաչ
ենք սարքել։ Հենց իրա գե րեզմшնի մոտ էլ դրել ենք, պապան է իրш ձեռքով սարքել»,- ասում է մայրն ու հուզմունքով նշում՝ որդուն կшրոտում է ու միշտ սպասում՝ գուցե մի օր մի տեղից հայտնվի։ «Ուր գնում ենք, ինչին կպնում ենք, իրան է հիշացնում։ Իրան սպասելով шպրում ենք»,- մորմոքով ասում է որդեկп րույս մшյրը։ Արփինե Արզումանյան