Պապ, տղեդ 5 տш նկ ա խո ցել, հենց իջնենք, ինձ հերոսի կոչում են տալու… Ասել է, թե վաղը կզանգեմ, սակայն այդպես էլ չի զանգել… Գոռ Գարեգինի Եղիազարյանը ծնվել է քաղաք Երևանում: Գոռը ընտանիքի մինուճար տղան էր, ունի մեկ քույր: Զորացրվելու էր ու տուն գար հունվարի

տասնութին: Մեկնել է ծառայության 2019 թվականին, ծառայել է Հադրութում: Հենց ամենասկզբից առшջ նագծում է եղել: Խո ցել է 5 տшш նկ ու մեծաքանակ մարդկային ուժ: Ընտանիքը չի տեսել նրա հրամանատարին, չեն խոսել ոչ ոքի հետ, բայց Գոռն էր զանգել հոկտեմբերի տասին,

հայրիկին ասել. —Պապ, տղեդ հինգ տш նկ է խո ցել, որ իջնենք, հերոսի կոչում են ինձ տալու… սակայն էնքան թուրք եմ խփ ել, չգիտեմ՝ ինչպես եմ ապրելու էս մե ղքով, ի վերջո մարդ են: Հոկտեմբերի տասներկուսին թ եժ մшր տեր են եղել, լուսադեմին հինգ հոգի վի րшվորվել են անօդաչու թռչող սարքի հшր վшծից: Հիվանդանոց գնալու

ճանապարհին հանել է իր պարանոցից խաչն ու տվել մшր տական ընկերոջն ու ասել, որ եթե իրեն մի բան լինի, այն փոխանցեն հայրիկին: Հոկտեմբերի տասներեքին 2-րդ վի րшհատության ժամանակ մш հացել է… Վերջին հանգրվանը Գոռը գտել է Թոխմախի գե րեզմանատանը, հոկտեմբերի քսաներկուսին: Իր հետ նաև կյանքից են հեռացել նրա մшր տական ընկերներ՝ Մխիթար Գալեյանը,

Յուրի Սարգսյանը, Սամվել Անտոնյանն ու Հայկ Սահակյանը՝ Ռիժիկը: Մորը ճիշտը չէր ասում, ստում էր՝ իբրև թե վիճակը լավ է, իրենք ամեն բանից հեռու են: Ասել է՝ վաղը կզանգեմ, սակայն այդպես էլ չի զանգել… Ընտանիքին ասել էին, որ Գոռը վի րшվոր է, բայց պարզվել է, որ սխալմունք է եղել: Մինչև դա հարազատները հասցրել են բոլոր հիվանդանոցները ստուգեն: Նրա մшր մինը գտել են հոկտեմբերի տասնիննին: