Սեյ Յայլախանյանը գրում է. Պուճուր Հովոյին մեկդ ասեք, եթե իհարկե ուղեղն էլ իրա պես պուճուր չի, պիտի որ ըմբռնի, որ ում դեմքին որ խաղաղություն ա տեսնում, էդ անասունը նույն էտ չ****խ դեմքով մեր ջահել տղերքին սպ անելու հրամաններ էր տալիս ամենադ աժան ու անմարդկային ձևով:
Էտ նույն դեմքով մո րթում էր մեր ու մանուկ, գե րիներին խո շտանգում ու նվաստացնում էր, մատ էր թափ տալիս մեր վրա, տասնյակ հազարավոր մարդկանց առանց տուն ու տեղ թողնում, վառում էր ամենքին ու ամեն ինչ: Էտ փալասը էդ նույն դեմքով վաղը գալու ա քո մոտ, ու դեմ ա տալու, ասի «դե սկսի», ու չգիտեմ ինչի ես վստահ եմ, որ դա քեզ դուրա գալու:
Ամենացավալին գիտեք որն ա, որ մեր մեջ շատերը ամեն ինչ շատ շուտ են մոռանում, ասես, թե ոչինչ չի էլ եղել, ասես, թե ըտենց էլ պիտի լիներ: Ինձ` դեբիլիս, բացատրեք, թե ոնց կարողա մարդը համակերպվի իրան մոր թողի, սպա նողի, տան ջողի, իրանից տանողի, իրան նվա ստացնողի ու բնաջնջողի հետ: Եթե ոչ բառացի, գոնե մտովի, ո՞նց …
Ինչ միստր ալիև, ինչ խաղաղություն, ինչ հաներաշխություն, լռի՞վ եք ցնդել: Արյունը ջուր չի դառնա, ու ցավում եմ, ինձ վատ եմ զգում, որ փոքր ժամանակ քո պես մարդուն ես ինչ-որ տեղ հարգել եմ որպես դերասան, արվեստագետ կամ փոքրամասնություն. Չեմ քրֆելու, էտքան չեմ իջնելու.