Աշոտ Տեր-Մինասյանը գրում է. Որքան ուզում ես հեռու մնալ ՖԲ կոչվող այս չարիքից, չի ստացվում։ Ախր, ինչպե՞ս լռեմ, երբ լսում եմ հերթական ազգադ ավ լրտե սական ցանցի բացահայտման մասին․․․ Ի՞նչ անուն կամ որակում տամ այդ
տ ականքներին, որոնց պատճառով մեր ծաղիկ երիտասարդները հանգրվանեցին ԵՌԱԲԼՈՒՐՈՒՄ, ոմանք մինչև օրս անշի րիմ են, գե րեվարված, ծաղկուն տարիքում հաշմված․․․ Եթե այդ ստա հակների պատճառով նույնիսկ մեկ զ ոհ ունեցած լինենք, միևնույն է՝ դրանց բոլորին պետք է
նվազագույնը ցմա հ ազատազրկել։ Բայց այդքան ցցուն փաստերը, որոնց հավանաբար առայժմ մի չնչին մասն է հրապարակված, ենթադրում են, որ այդ դահիճների զո հերի թիվը շատ մեծ է։ Իսկ որքա՞ն է նրանց «ներդրումը» մեր պարտության գործում․․․ Սա այն դեպքն է, երբ մարդկային
բանականությունը ի վիճակի չէ հաշտվելու այդպիսիների ֆիզիկական գոյության հետ։ Այսքանը տեսնելուց հետո, ցավոք, չեմ հավատում, թե բոլոր լրտե սական գործակալները բացահայտվել են, կամ դրանք իրենց գործունեությունը ծավալել են
միայն վերջին պա տերազմի ժամանակ․․․ Չգիտեմ,
չեմ ուզում հասկանալ, որ հայ մորից ծնվածները կարող են այդքան ազգադա վ լինել․․․ Հուսանք, որ սրանց դա տավարության ժամանակ մեջտեղ չեն բերվի «նրբացուցիչ հանգամանքներ», և այս արնախ ում հրե շները կստանան իրոք արժանի պա տիժներ։